Dorian Gray. Człowiek, którego uroda zatrzymała się w miejscu, którego nie dotykała nie tylko starość, lecz również wszelkie zmiany będące konsekwencją jego postępowania. Wiadomo wszakże nie od dziś, że złe uczynki odciskają piętno nie tylko na duszy lecz także na urodzie. To właśnie przed tym wszystkim chciał się Dorian uchronić wymawiając w pracowni przyjaciela brzemienne w nieprzewidziane skutki słowa:

„-Jakie to smutne (…). Jakie smutne! Ja się zestarzeję i będę brzydki i odpychający. Ale portret ten na zawsze pozostanie młody. Nigdy nie będzie starszy niż w dzisiejszym czerwcowym dniu. Gdybyż mogło być przeciwnie! Gdybym ja pozostał wiecznie młody, a obraz się starzał! Wszystko bym za to oddał, wszystko! Tak, nie ma nic na tym świecie, czego bym za to nie oddał. Oddałbym duszę własną!”

Więc, gdy już w bolesny sposób uświadamia sobie, że słowa jego się spełniły, nie ma nic niecnego na jego drodze, czego by nie spróbował i istoty, której duszy by nie oczarował, by ją potem zniszczyć. Najgorsze było jednak to, że robił to niemal nieświadomie. Jego czar, wdzięk i urok hipnotyzowały wszystkich. Dlatego szczęśliwa jestem, że nie dane będzie mi go spotkać. Wiem, że pokochałabym go miłością piękną i prawdziwą, jak zdarzyło się to wielu kobietom, by potem skończyć ze złamanym sercem i uczuciem bezdennej pustki. Bez względu na jego czyny oraz na to, że niejednokrotnie życzyłam mu śmierci i tak ogromnie mnie fascynuje.

Składam ogromny hołd autorowi. Jego kunszt mnie zaskoczył. Słowa jego wydają się być bardzo precyzyjne i przemyślane. Całość zdaje się być komponowana jak bukiet pięknych kwiatów, albo składniki perfumy. W niemal poetycki sposób opowiada o świecie tam przedstawionym, co sprawia, że jedyne, czego żałowałam to to, że nie żyję w świecie Doriana Graya. Wilde zabiera nas w piękne, pełne przepychu miejsce i jednocześnie daje przestrogę, której nie powinnam tu zawierać. Byłaby to kradzież uczyniona tym, którzy po książkę dopiero zamierzają sięgnąć.

Dorian Gray. Człowiek, którego uroda zatrzymała się w miejscu, którego nie dotykała nie tylko starość, lecz również wszelkie zmiany będące konsekwencją jego postępowania. Wiadomo wszakże nie od dziś, że złe uczynki odciskają piętno nie tylko na duszy lecz także na urodzie. To właśnie przed tym wszystkim chciał się Dorian uchronić wymawiając w pracowni przyjaciela brzemienne...