Nie sądziłam, że kiedykolwiek tego dokonam, ale po ponad dwóch miesiącach zmęczyłam wreszcie to... eee... arcydzieło bełkotliwości, obsceniczności i turpizmu.
Nie jest to pierwsza powieść Geneta, jaką czytałam i tym razem jestem pewna, że ostatnia. To, czego zaczątków doświadczyłam w "Querellu z Brestu" i "Ceremoniach żałobnych" w "Matce Boskiej Kwietnej" posunięte jest do ostatnich granic: jest więc rozczłonkowana, szczątkowa akcja, bardziej fragmentaryczne fantazmaty zamkniętego w więzieniu Geneta rojącego sobie o chłopcach i wymyślającego o nich niestworzone historie. Jest oczywiście to ukochane chyba przez autora epatowanie brudem, obsceną, wulgarnością, jest brzydota podniesiona do rangi nadrzędnej kategorii estetycznej. I jest również to obsesyjne zainteresowanie śmiercią, półświatkiem, sprzedajnymi chłopcami, złodziejami i mordercami, tymi wszystkimi mężczyznami, zaludniającymi strony powieści Geneta. Pytanie tylko, czy jest to proza tej klasy, żeby brnąć przez opisy pospiesznego seksu, defekacji, procesów, zabójstw i emocjonalnego bałaganu przegiętych ciotek. Według mnie stanowczo nie.

Ludzi odpowiedzialnych za skład tekstu w takiej formie, w jakiej go widać, niech piekło pochłonie. W tym piekle, najpewniej, będą zmuszeni do brnięcia przez to, co sami złożyli i puścili do druku. Słuszna kara.

Nie sądziłam, że kiedykolwiek tego dokonam, ale po ponad dwóch miesiącach zmęczyłam wreszcie to... eee... arcydzieło bełkotliwości, obsceniczności i turpizmu.
Nie jest to pierwsza powieść Geneta, jaką czytałam i tym razem jestem pewna, że ostatnia. To, czego zaczątków doświadczyłam w "Querellu z Brestu" i "Ceremoniach żałobnych" w "Matce Boskiej Kwietnej" posunięte jest do...