Po raz kolejny mogę tę lekturę przyrównać do wspinaczki po wielkim drzewie.
Moment otwierania liczącego sobie ok 800 stron tomu to jak próba objęcia wielkiego pnia. Wiadomo od razu się nie uda. Ale próbujemy, wchodzimy mozolnie. Wybieramy gałęzie wydają nam się pewne, stabilne. Po chwili słychać trzask. Wracamy. Staramy się dalej trochę z boku. Udało się, jesteśmy trochę wyżej. Za chwilę kolejne rozczarowanie - z tej gałęzi na kolejną ni w ząb nie przejdziemy. I tak w kółko co raz wyżej co raz dalej. Widok z wierzchołka jest piękny.

Nie wiem czy moja metafora do Was trafia drodzy czytelnicy? Może się ze mną zgadzacie. A może nie? Taki jest mój punkt widzenia. A właściwie leżenia, gdyż wszystkie książki czytam w tej właśnie pozycji.

KOK jak zwykle (przynajmniej moją osobę) irytuje, by po chwili wzbudzić litość. Przeraża a zarazem wkurza do granic. Męczy jak "jojczy", płacze i narzeka, po czym zadziwia jak długo tak można? Z jednej strony chciałbym jak najszybciej poznać jego dalsze losy, z drugiej wcale tak nie jest gdyż niespieszne dozowanie jego tekstów to dla mnie niekłamana przyjemność.
Kilka osób pytało mnie czy warto czytać tę serię? Wszystkim odpowiadam tak samo: Jak "jedynki" nie "zrobisz" w 3 dni to sobie odpuść...Ja na samą myśl, że została mi tylko "6" powiem: "niby dobrze, a jednak szkoda"...

Po raz kolejny mogę tę lekturę przyrównać do wspinaczki po wielkim drzewie.
Moment otwierania liczącego sobie ok 800 stron tomu to jak próba objęcia wielkiego pnia. Wiadomo od razu się nie uda. Ale próbujemy, wchodzimy mozolnie. Wybieramy gałęzie wydają nam się pewne, stabilne. Po chwili słychać trzask. Wracamy. Staramy się dalej trochę z boku. Udało się, jesteśmy trochę...