Trafiłam na tę książkę tropem Jacka Kaczmarskiego i jego albumu "Mimochodem". Nie zachwycił mnie "Obłomow", ale w pewien sposób zaczarował i stał się źródłem rozbawienia, a po trosze irytacji. Przyczyna tych tak skrajnie różnych emocji ta sama - tytułowy bohater. Melancholik, leniwiec, tak dokładnie ograniczający życiową aktywność, że w rezultacie przez całe dnie nie wstaje z kanapy, a wszelkie działanie wzbudza w nim nie tyle niechęć, co przerażenie. Skrajnym biegunem tej osobowości jest jego bliski przyjaciel Stolz, człek energiczny, cechujący się życiowym pragmatyzmem, nieustannie poszerzający swoje horyzonty, nieustannie niemal pomiędzy jedną podróżą a drugą, aktywny, opanowany, wyrazisty. Różnią się obydwaj jak ogień i woda, przy czym sympatia czytelnika, rzecz jasna jest po stronie Stolza, choć autor ogromne czynił wysiłki, by jak najkorzystniej przedstawić Obłomowa. Ale cóż może być pociągającego w bohaterze, który życiowym powołaniem uczynił ziewanie i bezproduktywne gnicie na kanapie? Na krótko ożywia go miłość do kobiety, jednak nawet w porywie wielkiego uczucia nie potrafi wyrzec się gnuśnego trybu życia. Powieśc co rusz budziła we mnie ambiwalentne uczucia, z jednej strony bawiła niepomiernie (sceny z Zacharym - kapitalne!), z drugiej poczucie silnej irytacji na marazm bohatera, na jego lenistwo i bezproduktywność - aż chciało by się nim zdrowo potrząsnąć. Niewątpliwą zaletą prozy Gonczarowa są świetnie nakreślone postaci, w tym także te drugoplanowe – nietuzinkowa Olga i przepyszna osoba Zachara. A najlepszym podsumowaniem książki jest piosenka Jacka Kaczmarskiego, z rewelacyjną pointą: Obłomow, Stolz i ja.

Trafiłam na tę książkę tropem Jacka Kaczmarskiego i jego albumu "Mimochodem". Nie zachwycił mnie "Obłomow", ale w pewien sposób zaczarował i stał się źródłem rozbawienia, a po trosze irytacji. Przyczyna tych tak skrajnie różnych emocji ta sama - tytułowy bohater. Melancholik, leniwiec, tak dokładnie ograniczający życiową aktywność, że w rezultacie przez całe dnie nie wstaje...