Początek, hm... w zasadzie niemal cała pierwsza połowa - nastrojem i stylem usiłuje dotrzymać kroku poprzedniczce. Chociaż prawie od razu pojawiają się pewne dziwne rozwiązania fabularne i postacie, budzące podejrzliwość czytelnika (oraz... zachwianie wiary w zdrowy rozsądek Głuchowskiego?), ale to nic czego nie dałoby się znakomicie rozegrać jakimś zwrotem akcji wywracającym domysły na nice (a w metrze2033 Głuchowski praktycznie w każdym rozdziale tryumfował robiąc czytelników w bambuko). Rozumiecie, w tym sensie, że oni wcale nie są tacy głupi na jakich wyglądają, że to tylko tuszowanie, że tu chodzi o coś innego, czego jeszcze się nie domyślam. Naiwne myślenie!

Szkopuł w tym, że w drugiej połowie, zamiast powoli wykładać karty na stół - Głuchowski zaczyna bredzić w malignie. Przemyślenia i poczynania bohaterów stają się absurdalnie wręcz komiczne, a ich głupota eskaluje ze strony na stronę. Finał to już zupełny bezsens. Jakby większość książki została napisana na kolanie w kilka wieczorów. Koszmar. I jeszcze ten przewijający się pseudo-Artem, argh.

I wielki minus za napompowanie ~250 stronicowej książeczki - przy pomocy wielkiej czcionki, szerokich marginesów, oraz 4 pustych stron przed każdym rozdziałem - do rozmiarów opasłego tomiszcza.

Początek, hm... w zasadzie niemal cała pierwsza połowa - nastrojem i stylem usiłuje dotrzymać kroku poprzedniczce. Chociaż prawie od razu pojawiają się pewne dziwne rozwiązania fabularne i postacie, budzące podejrzliwość czytelnika (oraz... zachwianie wiary w zdrowy rozsądek Głuchowskiego?), ale to nic czego nie dałoby się znakomicie rozegrać jakimś zwrotem akcji...