Kiedy odkładałem na półkę METRO 2033, miałem w głowie potężny szum od nagromadzonej wiedzy, mnogości wątków, a paraliżujący strach wiejący od mrocznych opisów bardzo powoli odpuszczał. Powiem teraz – jak na spowiedzi – że miałem ogromne trudności z dotarciem do sypialni przez spowity mrokiem pokój. Już nie mówiąc o koszmarach, które mnie tej i następnej nocy nawiedziły. METRO 2033 było mega super przeżyciem. Świat opisany przez autora był namacalny, realny i przerażająco możliwy, bowiem groźba wojny nuklearnej wciąż nad nami wisi. I oby do niej nigdy nie doszło.

Kiedy zaś brałem do ręki METRO 2034 miałem w głowie poprzednie przeżycia, obrazki i chęć poznania dalszych losów bohaterów. No, ale od początku książka była dla mnie czymś innym. Już nie poznajemy poszczególnych stacji-miast moskiewskiego metra charakteryzujących się odmienną polityką czy też religią, opisów groźnych stworzeń, brakuje akcji, ataków. Książka może wydawać się nieco inna, jakby uboższa, nie dorównująca poprzedniej. Nic bardziej mylnego.

W tej książce mamy bardzo dużo przemyśleń bohaterów, dużo wspomnień. Z nostalgią, z chęcią powrotu do życia na powierzchni czy też odwrócenia biegu wydarzeń, odwrócenia czasu. Wiedząc, że to niemożliwe, bohaterowie na przekór losowi, wierzą w legendy i mity, takie, jak Arka Noego czy Szmaragdowy Gród. Wydaje mi się, że właśnie w takiej sytuacji jedyną nadzieją na lepsze jutro jest wiara w mityczne odległe światy, w herosów, którzy pomogą nam ocalić i odbudować cywilizację. Nie każdemu czytelnikowi ta książka się spodoba, ale trzeba dać jej czasu, a po jej zakończeniu, przemyśleć i podyskutować, wtedy można dostrzec zamysł autora.

METRO 2034 od razu mnie nie wciągnęło, gdzieś do połowy czekałem na jakieś wydarzenie. Nic takiego nie otrzymałem. Za to wtedy zrozumiałem, że zabrałem się do książki z zupełnie innej strony. W tej powieści możemy poznać świat, filozofię i zasady życia w metrze. Poznajemy, dlaczego doszło do tej wojny i kto był za to wszystko odpowiedzialny. Autor zadaje tutaj bardzo ważne pytania o sens istnienia, o to, kim jesteśmy i dokąd tak naprawdę zmierzamy. Dokąd prowadzi zuchwałość, obłuda, kłamstwo, bogacenie się kosztem innych ludzi. Dokąd też doprowadzi niszczenie środowiska, natury, która dała nam największą nagrodę – życie i mieszkanie na tej planecie. Jeśli się nie zmienimy, to, prędzej czy później, to nie natura nas wykończy, lecz my sami. Miliardy istnień ludzkich zginie, zaś mała część ludzkości, ta, która ucieknie do podziemia, przeżyje, nie tylko wojnę, skutki uderzeń nuklearnych głowic czy promieniowanie, a także wszelkie choroby i inne zmutowane paskudztwa, które wyłonią się ze zgliszcz miast oraz z mgły atomowej nawałnicy.

Kiedy odkładałem na półkę METRO 2033, miałem w głowie potężny szum od nagromadzonej wiedzy, mnogości wątków, a paraliżujący strach wiejący od mrocznych opisów bardzo powoli odpuszczał. Powiem teraz – jak na spowiedzi – że miałem ogromne trudności z dotarciem do sypialni przez spowity mrokiem pokój. Już nie mówiąc o koszmarach, które mnie tej i następnej nocy nawiedziły....