Niekończące się tunele moskiewskiego metra są najprawdopodobniej ostatnią enklawą ludzkości. Zdziesiątkowanej, bladej, niedożywionej, podzielonej, ale wciąż ludzkości. Pomoc Homo Novus została odrzucona, Hunter zaginął a życie toczy się dalej. Rok po wydarzeniach przedstawionych w „Metro 2033” lądujemy na Sewastopolskiej – zaopatrująca Hanzę w energię elektryczną twierdza jest w stanie nieustannego pogotowia. Tym razem pojawia się nowe, nieznane zagrożenie, którego wyjaśnienia podejmą się budzący niepokój brygadier oraz szukający natchnienia, samozwańczy kronikarz metra.

Dmitry Glukhovsky powalił na kolana swoją pierwszą powieścią w Uniwersum Metro stawiając sobie bardzo wysoko poprzeczkę – tak kompletne dzieło trudno jest odtworzyć. Tym razem autor skupił się na wewnętrznych rozterkach głównych bohaterów. Samotna Sasza, niespełniony Homer i dręczony przez przeszłość brygadier skupiają całą uwagę czytelnika. Mniej tutaj samego metra, jego przytłaczającego oddechu, zróżnicowanych mieszkańców i wszystkiego co sprawiało, że z niepokojem przerzucaliśmy kolejne strony „Metra 2033”.

Mam mieszane uczucia. Owszem, połknęłam w jeden dzień, ale chyba ze względu na to, że chciałam poznać los Huntera. Zakończenie – chyba mnie rozczarowało. Rozterki Homera – chyba do mnie nie przemówiły. Postać Saszy – chyba nie wzbudziła większych emocji. Jak dla mnie, niestety, za mało metra w „Metrze”.

Niekończące się tunele moskiewskiego metra są najprawdopodobniej ostatnią enklawą ludzkości. Zdziesiątkowanej, bladej, niedożywionej, podzielonej, ale wciąż ludzkości. Pomoc Homo Novus została odrzucona, Hunter zaginął a życie toczy się dalej. Rok po wydarzeniach przedstawionych w „Metro 2033” lądujemy na Sewastopolskiej – zaopatrująca Hanzę w energię elektryczną twierdza...