Szczerze mówiąc nie przepadam za opowiadaniami ( wyjątkiem jest Stephen King ). Dla mnie w nich zawsze jest coś niedokończonego, nierozbudowanego i stanowczo za szybko się kończą. Pozostaje po nich pewien niedosyt. Trudi Canavan dotąd rozpieszczała mnie grubymi tomiszczami opisującymi dokładnie świat jej wyobraźni. Teraz dostałam pięć krótkich tekstów, które od samego początku podejrzewałam o zbyt skąpą formę. Mimo tych moich uprzedzeń, zachęcona bardzo pochlebnymi recenzjami, postanowiłam zapoznać się z opowiadaniami Trudi.

Tytułowe "Szepty dzieci mgły" zawarły w sobie wszystkie moje obawy. Za mało, za szybko, za powierzchownie potraktowany temat. Sora (czarodziejka) uciekająca przed jakimś tajemniczym wydarzeniem towarzyszy karawanie kupców. Ochrania ją przed bandytami i pilnuje ogólnego bezpieczeństwa. Docierając do celu dowiaduje się od swojego dawnego nauczyciela, że źle odebrała skutki tego tajemniczego wydarzenia ( nie chcę zdradzać za dużo z fabuły, a że jest krótka tym mi trudniej ). Po przeczytaniu tego tekstu ciśnie się na usta "i to tyle ?". Moim zdaniem najmniej udane opowiadanie, dlatego dziwię się, że jest tym tytułowym.

"Szalony uczeń" przeniósł mnie do świata znanego z Trylogii Czarnego Maga. Bardzo miło mi było tam wrócić i kolejny raz przejść się uliczkami Imardinu. Jest to prequel wydarzeń z trylogii i bardziej przypomina mi swoją atmosferą legendę niż opowiadanie. Bardzo dobrze napisane, pokazujące rozterki bohaterów a zakończenie jest perfekcyjne.

"Markietanka" jest najlepszym opowiadaniem w tym zbiorze. Trwa wojna, a w namiocie jednego z dowódców często bywa pewna prostytutka, która dla niego wydaje się inną niż wszystkie. Nie tylko daje mu ulgę i odprężenie po walkach i naradach, ale także dostrzega w niej inteligencję i mądrość niespotykaną u kobiet z jej profesji. Po jakimś czasie odkrywa jej tajemnicę i jest to sekret o jakim mu się nawet nie śniło. To wydarzenie zmieni bieg wojny.

"Przestrzeń dla siebie" to napisane w formie pamiętnika opowiadanie, które dzieje się w naszym współczesnym świecie. Sama forma nie przypadła mi do gustu ( nieco zbyt sztywne jak na osobiste zapiski ), ale wydarzenia są bardzo interesujące i niosą ze sobą pewną nutkę edukacji, czyli taki pouczający morał. Pewna malarka przeprowadzając się do nowego domu, odkrywa w nim tajemniczy pokój, w którym inaczej biegnie czas. Może przebywać tam nawet kilka dni, a wychodząc wraca dokładnie do tej samej godziny, w której tam weszła. Coś niesamowitego ? Niestety, za skradziony czas trzeba zapłacić.

Ostatnie opowiadanie "Biuro rzeczy znalezionych" trochę zapachniało mi inspiracją Stephenem Kingiem. To on jest ekspertem wplatania w codzienne wydarzenia sytuacji nieprawdopodobnych, ale niesamowicie realnych. Trudi ta sztuka troszeczkę nie wyszła, ale nie jest to zły tekst tylko po prostu jakby mało dopracowany.

Ten zbiór to nie jest jakieś arcydzieło, ale pomaga poznać autorkę znanych trylogii z trochę innej strony. Myślę, że w dłuższych wypowiedziach radzi sobie lepiej, tam może rozwinąć skrzydła. Wielką zaletą jest kontakt autorki z czytelnikiem - po każdym opowiadaniu zamieszcza kilka słów od siebie, pisze w jakich okolicznościach powstało dane opowiadanie i dlaczego efekt końcowy jest właśnie taki jak przeczytaliśmy. Myślę, że dla fanów Trudi Canavan to będzie miła i zaskakująca lektura. Jednak nie polecam zaczynania przygody z tą autorką właśnie tym zbiorem opowiadań.

[ recenzja opublikowana została na moim blogu - http://przyjemnostki.wordpress.com/ ]

Szczerze mówiąc nie przepadam za opowiadaniami ( wyjątkiem jest Stephen King ). Dla mnie w nich zawsze jest coś niedokończonego, nierozbudowanego i stanowczo za szybko się kończą. Pozostaje po nich pewien niedosyt. Trudi Canavan dotąd rozpieszczała mnie grubymi tomiszczami opisującymi dokładnie świat jej wyobraźni. Teraz dostałam pięć krótkich tekstów, które od samego...