Powrót do lektury, którą pierwszy raz przeczytałam prawie trzydzieści lat temu. O treści nie będę pisać, bo byłyby to truizmy:)

Moja ocena (arcydzieło!) nie zmieniła się, ale odbiór na pewno był bardziej dojrzały niż w licealnych czasach, mimo iż tłumaczenie w wydaniu Barbary Beaupre z 1913 roku nie rzuca na kolana.

Teraz na pewno zwróciłam większą uwagę na kwestie związane z etyką, religią i filozoficznymi rozważaniami.

Dostojewski, jak mało kto, potrafił pisać w fascynujący sposób na temat ludzkich namiętności, winy i kary oraz zła i dobra drzemiących w każdym człowieku. Portrety psychologiczne bohaterów to prawdziwy majstersztyk! Podobnie jak złożone relacje między postaciami.

W "Braciach Karamazow" jest wiele dojrzałych refleksji na temat Rosji i jej mieszkańców oraz związków państwa z Kościołem (to akurat motyw charakterystyczny dla pisarza).
Co ciekawe, niektóre zdania mają ponadczasowy charakter, nawet jeśli dziś mogą się wydawać intrygujące.

I jeszcze jedna myśl, jaka nasunęła mi się podczas lektury - kiedyś wydawało mi się, że "Bracia Karamazow" to najbardziej mroczna powieść Dostojewskiego, ale teraz, z perspektywy czasu, dochodzę do wniosku, że ten tytuł należy się bardziej "Biesom".

Powrót do lektury, którą pierwszy raz przeczytałam prawie trzydzieści lat temu. O treści nie będę pisać, bo byłyby to truizmy:)

Moja ocena (arcydzieło!) nie zmieniła się, ale odbiór na pewno był bardziej dojrzały niż w licealnych czasach, mimo iż tłumaczenie w wydaniu Barbary Beaupre z 1913 roku nie rzuca na kolana.

Teraz na pewno zwróciłam większą uwagę na kwestie...