Książka jest porywająca. Nie jestem ogromną entuzjastką ptaków, ale opisy ich dotyczące w istocie nie miały z tym gatunkiem wiele wspólnego, czasem chciało mi się śmiać- chyba w grymasie podobnym do tego, który prezentował Al- najlepszy kumpel Ptaśka, ale częściej wpadałam w zadumę nad normalnością, pięknem, szaleństwem, no… życiem.

Świetne zestawienie dwóch zupełnie innych osób- Al- przebojowy, wygadany, silny, wysportowany i Ptasiek, który więcej czasu spędzał we własnej głowie niż kontaktując się z innymi ludźmi.

I tutaj zastanawiam się nad przyjaźnią, której istnienia w „Ptaśku” dowodzi wiele osób… Dla mnie Al faktycznie był w pełni oddany (głównie mówił o Ptaśku albo do niego), z kolei tytułowy bohater prawie w ogóle nie interesował się kimkolwiek oprócz dających mu wolność ptaków i wszystkim co z nimi związane.

Inna rzecz, która nie wydaje mi się oczywista to często podkreślany problem choroby Ptaśka w trudnych czasach. Moim zdaniem nie wojna sprawiła, że bohater zaczął otulać się opierzeniem. Sądzę, że tak samo mogłoby do tego dojść 10, 100 lat wcześniej lub później. Wharton pokazał zwyczajną trudność życia i sposoby jej łagodzenia. Al do wszystkiego podchodził z ironicznym dystansem, ale znał swoje słabości i zauważał otaczające go absurdy. Ptasiek nie miał potrzeby obcowania ze światem realnym, przynajmniej nie w takim stopniu jak większość „normalnych” osób.

Polecam z całą odpowiedzialnością bo „Ptasiek” to bardzo ciekawa historia napisana z lekkością piórka.

Książka jest porywająca. Nie jestem ogromną entuzjastką ptaków, ale opisy ich dotyczące w istocie nie miały z tym gatunkiem wiele wspólnego, czasem chciało mi się śmiać- chyba w grymasie podobnym do tego, który prezentował Al- najlepszy kumpel Ptaśka, ale częściej wpadałam w zadumę nad normalnością, pięknem, szaleństwem, no… życiem.

Świetne zestawienie dwóch zupełnie...