Opornie słuchało mi się „Kima” i myślę, że nie dałabym rady przeczytać tej powieści. Obraz kolonialnych Indii z 19 wieku nie ma w sobie żadnej magii, która mogłaby mnie oczarować. Szczerze mówiąc historia Kimball’a O’Hara’y, Małego Przyjaciela całego świata, napawa mnie bardziej zgrozą i smutkiem niż zaciekawia.

Kima poznaje czytelnik jako małego, rezolutnego ulicznika, który całkiem dobrze sobie radzi, żebrząc na ulicach Lahory. Nieoczekiwanie w świat chłopca wkracza tybetański lama Teshoo, który odbywa swojego rodzaju pielgrzymkę przez Indie, poszukując „Rzeki Strzały”, która ma zmyć każdy grzech z tego, kto się w niej wykąpie. Zaintrygowany chłopiec zostaje chelą mnicha i wyrusza z nim w drogę do Benares. Wędrówka ta zmieni na zawsze życie Kima, gdyż mały sierota w osobie lamy zyska bliskiego przyjaciela, a dostarczając na zlecenie Mahbub’a Alli’ego „rodowód białego ogiera” do pułkownika Creighton’a do Umballi, zostaje wplątany w „Wielka Grę”, którą brytyjski wywiad prowadzi nieustannie z postronnymi krajami.

Myślę, że Kipling bardzo dokładnie sportretował ówczesne Indie i doskonale oddał mentalność mieszkańców tego kontynentu, jednak jego punkt widzenia jest silnie uwarunkowany pochodzeniem – dobrzy są tylko Ci Hindusi, którzy służą interesom sahibów. Ciekawe są rozważanie tybetańskiego lamy nad istotą świata i życia. Natomiast wszystko, co dotyczy spraw „Departamentu” jest dla mnie mocno niejasne i budzi jakiś mój wewnętrzny sprzeciw. Myślę, że ma to związek głównie z tym, że opieka jaką uczestnicy „Wielkiej Gry” roztaczają nad Kimem nie jest bezinteresowna. Chłopiec ma niezwykły wręcz talent do pozyskiwania ważnych informacji. W napotkanych ludziach budzi sympatię, a niebanalny rozum ułatwia mu błyskawiczną analizę sytuacji – jest idealnym materiałem na szpiega. I hodują tego „małego kucyka do gry w polo”, a on z radością nabywa nowych umiejętności. I ma tylko jedną słabość: lamę Teshoo.

W przedmowie tłumacz, Józef Birkenmajer, napisał, że „Kim” to powieść o poszukiwaniu samego siebie. Istotnie coś w tym jest. Kipling pokazuje rozwój Kima, to jak rozkwita jego samoświadomość, jak wpływa na niego jego mieszane pochodzenie, jak mentalność sahibów walczy w nim z mentalnością krajowca. Jednocześnie przyjaźń z lamą pozwala chłopcu na ocalenie niewinności, która czyni go także tak cennym dla „Departamentu”.

Nie mogę powiedzieć, że „Kim” w ogóle mi się nie podobał, ale z drugiej strony już dawno tak się nie męczyłam przy słuchaniu audiobooka. Kim jest niczym kociak, który w każdej sytuacji spada na cztery łapy, ale ja cały czas widzę w nim małego chłopca, który choć pyskaty i zaradny, jest przecież tylko nieświadomym pionkiem w „Wielkiej Grze” dorosłych. I właśnie dlatego mam takie pomieszane uczucia w stosunku do tej książki.

Opornie słuchało mi się „Kima” i myślę, że nie dałabym rady przeczytać tej powieści. Obraz kolonialnych Indii z 19 wieku nie ma w sobie żadnej magii, która mogłaby mnie oczarować. Szczerze mówiąc historia Kimball’a O’Hara’y, Małego Przyjaciela całego świata, napawa mnie bardziej zgrozą i smutkiem niż zaciekawia.

Kima poznaje czytelnik jako małego, rezolutnego ulicznika,...