Ksenia musi uciekać z Piotrogrodu. Po śmierci ojca zostaje głową rodziny i opiekuje się rodzeństwem, chorą matką i starą piastunką. W Paryżu osiąga sukces i zostaje rozpoznawalną modelką. Nawiązuje romans z fotografem Maxem, któremu nie potrafi wyznać miłość. Owocem ich płomiennego romansu jest Natasza, o istnieniu której Max nie ma pojęcia przez wiele lat. Ksenia wychodzi za mąż za dużo starszego prawnika, Gabriela i próbuje wieść normalne życie, lecz nadchodząca wojna i kolejne "przypadkowe" spotkania z Maxem wprowadzają chaos w jej uporządkowaną egzystencję.

Muszę to napisać - główna bohaterka to diablica. Niezdecydowana, tłumiąca uczucia, silna osobowość, która rządzi bliskimi i przyjaciółmi. Gdzieś tam, głęboko w sercu jest miękka, jak puchowa poduszka, ale na zewnątrz ubrała stalowy płaszcz, od którego odbijają się nawet promienie słoneczne. Skomplikowany charakter. Rozumiem, że w młodym wieku została wystawiona na ciężką próbę, musiała otoczyć opieką młodsze rodzeństwo i zapewnić im warunki do życia. Po przybyciu do Paryża rzuciła się w wir pracy i walczyła o każdy kawałek chleba, jak odważna wilczyca, broniła swoich młodych. Z pewnością umocniło ją to w przekonaniu, że nie można okazywać słabości i nie wolno ufać nikomu, bo ostatecznie pozostanie znowu sama i bezbronna. Mimo wszystko poczułam ogromny smutek na myśl, że broniąc własnego serca pozwoliła pęknąć kilku innym. Skrzywdziła Maxa, którego nie raczyła poinformować o ciąży, a potem swojego męża Gabriela, wchodząc z nim w związek bez śladu miłości. Ksenia to kobieta, którą nie powinno się naśladować, to przestroga, apel, dla nas, kobiet niezdecydowanych i nie potrafiących rozmawiać o uczuciach.

Cieszę się, że autorka nie skupiła się historii miłosnej, a wyolbrzymiła sytuację gospodarczą i polityczną krajów europejskich w przededniu wojny. Jako czytelnik mogłam śledzić losy Sary, zamożnej Żydówki, która została doprowadzona na skraj nędzy przez śmiałe poczynania Hitlera. Ubolewam jednak nad następującymi sprawami - autorka w mechaniczny sposób nakreśliła tło powieści, przez co książka adresowana jest przede wszystkim dla miłośników historii, których nie zniechęcają żmudne opisy sytuacji politycznej, mnogość nazwisk i suche fakty. Plusem jest przytoczenie autentycznych nazwisk (ot, choćby uwielbiana przeze mnie Josephine Baker), gdyż powieść nabrała smaczku (w mojej pracy dyplomowej badałam obyczaje dwudziestolecia międzywojennego i śledziłam ścieżki artystyczne wielu znakomitości, dla mnie to niezwykła gratka odnajdywać te postaci na kartach książki beletrystycznej). Natomiast nie każdemu może to pasować i wręcz może być to męczące.

To nie jest historia miłosna, to raczej głęboka analiza przyczyn wybuchu II wojny światowej, podróż przez galerie sztuki, inne spojrzenie na artystyczny półświatek, ze skupieniem się na przemyśle tekstylnym i domach mody. Nie czuję się zauroczona, bywały momenty, w których oczy zachodziły mgłą, momenty piękne, drżące od nagromadzonych emocji, ale przeważały chwile, gdy ze stron powieści zionęło chłodem, niczym znad księgami z rachunkami. Moim zdaniem nie wolno sugerować się hasłem z okładki: Pokochasz tę książkę tak, jak Jeźdźca miedzianego, bo to zupełnie inna książka. Jeździec miedziany to książka porywająca, grająca na uczuciach, zmuszająca do łez, niesamowicie poruszająca historia zakazanego uczucia. Biała wilczyca to obraz zimy, błękitny i szary, na próżno tutaj oczekiwać, że serce będzie wyrywać się z piersi.

Ksenia musi uciekać z Piotrogrodu. Po śmierci ojca zostaje głową rodziny i opiekuje się rodzeństwem, chorą matką i starą piastunką. W Paryżu osiąga sukces i zostaje rozpoznawalną modelką. Nawiązuje romans z fotografem Maxem, któremu nie potrafi wyznać miłość. Owocem ich płomiennego romansu jest Natasza, o istnieniu której Max nie ma pojęcia przez wiele lat. Ksenia wychodzi...