Zapowiadało się dobrze, ale nie sięgnęłam po kolejne tomy

Zapowiadało się dobrze, ale nie sięgnęłam po kolejne tomy

Ciekawa książka, lekka, szybko się czyta, jednak nie wciąga całkowicie nie jest zbyt ambitna jednak polecam jako coś lekkiego

Ciekawa książka, lekka, szybko się czyta, jednak nie wciąga całkowicie nie jest zbyt ambitna jednak polecam jako coś lekkiego

Bardzo pozytywne zaskoczenie!

Bardzo pozytywne zaskoczenie!

Bardzo płaskie charaktery, niezbyt ciekawa fabuła. Nawet jak na literaturę dla nastolatków.

Bardzo płaskie charaktery, niezbyt ciekawa fabuła. Nawet jak na literaturę dla nastolatków.

Ciekawa książka dla młodzieży :) z elementami fantastyki. Szybciutko się czyta. Polecam Lubiącym oderwanie od rzeczywistości chociaż na chwilę :) p.s. niestety chyba dalsze tomy nie zostały wydane :/

Ciekawa książka dla młodzieży :) z elementami fantastyki. Szybciutko się czyta. Polecam Lubiącym oderwanie od rzeczywistości chociaż na chwilę :) p.s. niestety chyba dalsze tomy nie zostały wydane :/

Jest to kolejna seria, ktora zarzucam po pierwszej czesci. Glowna bohaterka infantylna (nawet biorac pod uwage jej nastoletni wiek) a pozostale postacie niezbyt wyrazne. Na plus dosyc wartka akcja. Raczej nie polecam.

Jest to kolejna seria, ktora zarzucam po pierwszej czesci. Glowna bohaterka infantylna (nawet biorac pod uwage jej nastoletni wiek) a pozostale postacie niezbyt wyrazne. Na plus dosyc wartka akcja. Raczej nie polecam.

Nie mogę uwierzyć, że tę książkę napisała autorka serii Zapadlisko. Zupełnie inny, znacznie niższy poziom. Aż musiałam sprawdzić datę wydania, bo pomyślałam, że może seria o Madison Avery była pisana znacznie wcześniej, kiedy pani Harrison była dopiero początkującą pisarką. Zupełnie jakby pisała dla 10-12-latków (chociaż ja w tym wieku czytałam np. Pięcioksiąg przygód Sokolego Oka i nie miałam problemu z użytym w książce słownictwem). Postacie płytkie i papierowe, dialogi drętwe. Sama historia może by była względnie ciekawa, ale sposób jej przedstawienia beznadziejny. Jeśli ktoś czytał wcześniej Zapadlisko, to srogo się rozczaruje. Po drugi tom nie mam już ochoty sięgać, ledwo wymęczyłam pierwszy i szkoda mi straconego czasu. Być może młodszym nastolatkom się spodoba, starszym nie polecam

Nie mogę uwierzyć, że tę książkę napisała autorka serii Zapadlisko. Zupełnie inny, znacznie niższy poziom. Aż musiałam sprawdzić datę wydania, bo pomyślałam, że może seria o Madison Avery była pisana znacznie wcześniej, kiedy pani Harrison była dopiero początkującą pisarką. Zupełnie jakby pisała dla 10-12-latków (chociaż ja w tym wieku czytałam np. Pięcioksiąg przygód...

Myślę, że może się podobać piętnasto- i innym "nasto"latkom, bo temat fajny, ale niewykorzystany. Dla mnie zbyt płytka, momentami chaotyczna. Dialogi czasem bez ładu i składu. Dobrze, że krótka - dzięki temu dało się szybko przebrnąć. Jak już zauważyliście wcześniej, charakter głównej bohaterki nie pasuje do jej image'u. Zobaczymy, co się będzie działo dalej...

Myślę, że może się podobać piętnasto- i innym "nasto"latkom, bo temat fajny, ale niewykorzystany. Dla mnie zbyt płytka, momentami chaotyczna. Dialogi czasem bez ładu i składu. Dobrze, że krótka - dzięki temu dało się szybko przebrnąć. Jak już zauważyliście wcześniej, charakter głównej bohaterki nie pasuje do jej image'u. Zobaczymy, co się będzie działo dalej...

Plusy:
-oryginalna i ciekawa fabuła
-rozważanie co jest dobre a złe (przeznaczenie czy wolna wola)
-fantastyczne postacie
-końcówka (autorka bardzo dobrze zakończyła książkę)
-łatwy język
-dobre zwroty akcji
Minusy:
-dziwne błędy, bohaterka coś mówiła i nie było oddzielone myślnikiem kiedy rozpoczęła się narracja
-można to zaliczyć do plusów, choć według mnie zbyt wartka akcja, główna bohaterka stała się kozakiem w przeciągu kilku dni
-czasem trzeba mocno się wczytać by zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi
-bohaterowie (oprócz Nakity) bez określonych cech, niczym sie wyróżniający
Myślałam, że zakończę swoją przygodę na 1 tomiku, ale końcówka książki mnie przekonała i spróbuję sił w następnej części! :)

Plusy:
-oryginalna i ciekawa fabuła
-rozważanie co jest dobre a złe (przeznaczenie czy wolna wola)
-fantastyczne postacie
-końcówka (autorka bardzo dobrze zakończyła książkę)
-łatwy język
-dobre zwroty akcji
Minusy:
-dziwne błędy, bohaterka coś mówiła i nie było oddzielone myślnikiem kiedy rozpoczęła się narracja
-można to zaliczyć do plusów, choć według mnie zbyt wartka...

Jeżeli lubicie i tęsknicie za serialami lat dziewięćdziesiątych, takich jak „Sabrina” lub „Power Rangers”- naiwnymi produkcjami, które jednak dobrze się oglądało, to mam coś dla was.

„Umarli czasu nie liczą” to właśnie taka naiwna opowiastka, która pomimo swoich durnotek dobrze się czyta. Naiwna historia nastolatki, która umarła, ale nadal chodzi po świecie i jej kompanów.

Madison ma siedemnaście (a jakżeby inaczej!) lat i pomimo przeżycia własnej śmierci nadal jest infantylna, czasami denerwującą nastolatką. Jej przyjaciel Josh miał być zdaje się głosem rozsądku w całej opowieści, lecz niezbyt to wyszło. Scena z wypadkiem, do którego nie doszło była wręcz komiczna. Barnaba – postać równie płaska i jednowymiarowa, co jego poprzednicy nie może ratować tej powieści, jeżeli mamy ją traktować poważnie. ALE jest jedna postać, która mi się podobała i na tle niedojrzałej reszty wypada naprawdę wspaniale: Nakita. Skażony żniwiarz ciemności. Gdyby Kim Harrison pisała „Umarłych…” na poważnie, to właśnie ta postać wbiłaby mnie w fotel i nie pozwoliła zasnąć.

„- Żeby umrzeć, trzeba najpierw być żywym – zadźwięczał koło mojego ucha cienki głosik.”

„Umarli czasu nie liczą” to książkowy serial odmóżdżający w formie książki. Ale taki ogłupiać z lat dziewięćdziesiątych, gdy nawet najmniej wymagające produkcje trzymały zdecydowanie wyższy poziom niż obecnie spełniające tę rolę „Szpital” czy „Trudne Sprawy”.

Jeżeli szukacie czegoś na poważnie, to radzę ominąć tę serię szerokim łukiem. Dla młodszych czytelników też nie polecę zważywszy na fakt, że na rynku jest mnóstwo powieści dla młodzieży trzymających bardzo wysoki poziom. Ale jeżeli lubicie czytać, a jednocześnie jesteście zmęczeni wszystkim i pragniecie wyłączenia i resetu, to możecie się pokusić o przeczytanie „Umarli…”. Zachwycić się nie zachwycicie, ale poziom marnotrawstwa czasu będzie i tak wyższy niż w „Dlaczego ja?”.

Bardzo, bardzo zmarnowany potencjał.

Jeżeli lubicie i tęsknicie za serialami lat dziewięćdziesiątych, takich jak „Sabrina” lub „Power Rangers”- naiwnymi produkcjami, które jednak dobrze się oglądało, to mam coś dla was.

„Umarli czasu nie liczą” to właśnie taka naiwna opowiastka, która pomimo swoich durnotek dobrze się czyta. Naiwna historia nastolatki, która umarła, ale nadal chodzi po świecie i jej...