Opowieść o bardzo wrażliwej i mądrej dziewczynce która wychowując się z kuzynostwem zaznała wiele zła, dopiero w szkole u obcych ludzi poznała czym jest dobro.

Opowieść o bardzo wrażliwej i mądrej dziewczynce która wychowując się z kuzynostwem zaznała wiele zła, dopiero w szkole u obcych ludzi poznała czym jest dobro.

Bardzo dobra, umiejętnie napisana historia o poszukiwaniu siebie i wolności, choć w bardziej łagodnym, umiarkowanym tonie niż np. Grek Zorba.

Bardzo dobra, umiejętnie napisana historia o poszukiwaniu siebie i wolności, choć w bardziej łagodnym, umiarkowanym tonie niż np. Grek Zorba.

Wspaniały klasyk.
Od dawna nosiłam się z zamiarem przeczytania "Dziwnych losów Jane Eyre" i bardzo się cieszę, że wreszcie po nie sięgnęłam.
Jest to książka napisana przyjemnym językiem. Narratorką historii jest tutaj tytułowa Jane.
Jest to bohaterka jak najbardziej realna, nie wyidealizowana. Bardzo mnie to urzekło.
Nie jest to sztampowa opowieść, gdzie niesamowicie piękna dziewczyna poznaje bogatego, przystojnego mężczyznę i zakochują się od pierwszego wejrzenia.
Jane nie jest ani ładna ani brzydka, nie wyróżnia się swoją urodą i nie przyciąga uwagi mężczyzn.
Edward Rochester, którego poznajemy podążając za losami Jane, też nie jest największym przystojniakiem na ziemi, za którym uganiają się wszystkie panny.
Charlotte Bronte dała nam możliwość obserwowania historii realnych bohaterów, którzy mają zarówno wady jak i zalety. Każdy z bohaterów poznanych w książce ma bardzo złożony charakter, co już samo w sobie robi dla tej książki bardzo dużo.
Fabuła również jest bardzo ciekawa. Zmagania Jane obserwujemy od czasów dzieciństwa bohaterki i towarzyszymy jej podczas wydarzeń, które pełniły istotną rolę w jej życiu i rozwoju.
To była wspaniała lektura. Bardzo się cieszę, że się za nią zabrałam i oczywiście polecam się zapoznać, jeśli ktoś jeszcze nie czytał.

Wspaniały klasyk.
Od dawna nosiłam się z zamiarem przeczytania "Dziwnych losów Jane Eyre" i bardzo się cieszę, że wreszcie po nie sięgnęłam.
Jest to książka napisana przyjemnym językiem. Narratorką historii jest tutaj tytułowa Jane.
Jest to bohaterka jak najbardziej realna, nie wyidealizowana. Bardzo mnie to urzekło.
Nie jest to sztampowa opowieść, gdzie niesamowicie...

W takim stylu czytałam do tej pory tylko książki Jane Austen. Jednak I ta książka ma coś w sobie.
Po pierwszych stronach myślałam, że odłożę książkę na półkę. Jakoś nie mogłam pogodzić stylu i dialogów autorki z dziesięcioletnią wówczas Jane. To w jaki sposób rozmawia ze swoją ciotką. Jakoś mi to nie pasowało.
Za to kolejna część kiedy Jane jest już dorosła to już całkiem inne i to bardzo pozytywne wrażenia.

Faktycznie dziwnie się plotą losy naszej Jane. Od posady nauczycielki, miłości do planów małżeńskich, poprzez głód, biedę, do spadku, odzyskania rodziny i miłości.

Jak dla mnie dość kwiecisty styl autorki. Jednak warto przeczytać książkę zaliczaną do klasyki.

W takim stylu czytałam do tej pory tylko książki Jane Austen. Jednak I ta książka ma coś w sobie.
Po pierwszych stronach myślałam, że odłożę książkę na półkę. Jakoś nie mogłam pogodzić stylu i dialogów autorki z dziesięcioletnią wówczas Jane. To w jaki sposób rozmawia ze swoją ciotką. Jakoś mi to nie pasowało.
Za to kolejna część kiedy Jane jest już dorosła to już całkiem...

Po latach dałam jej drugą szansę i tym razem wreszcie wytrwałam do końca. Przyjemny głos lektorki na pewno pomógł.

Po latach dałam jej drugą szansę i tym razem wreszcie wytrwałam do końca. Przyjemny głos lektorki na pewno pomógł.

To będzie dość krótka recenzja - ogromnie trudno jest mi ją pisać głównie przez to, że wszystkie przemyślenia na temat tej książki składają się z moich silnych emocji, których nie potrafię wyrazić w tym wpisie.

Jane Eyre - osierocona dziewczynka, która od małego czuła, że nie przynależy gdziekolwiek - niechciana i niekochana. Mimo wielu przeciwnościom, młoda dziewczyna nie poddaje się. Ze stoickim wręcz spokojem przyjmuje wyzwania i obelgi rzucane jej w twarz: zna swoją wartość i zamierza wywalczyć sobie miejsce na tym świecie.

W tym celu zatrudnia się jako guwernantka na dworze tajemniczego Pana Rochestera.

Główna bohaterka Jane to niesamowicie silna psychicznie kobieta, widząca świat inaczej niż większość. Posiada niesamowitą głębie i empatie, dzięki czemu jest w stanie zrozumieć motywy i zachowania znanych jej osób. W osądach nie kieruje się emocjami, ale rozwagą i spokojem. Dostrzega klatki, w których ówczesne społeczeństwo samo siebie więzi. W takim świecie chce pozostać wolna i żyć w zgodzie ze swoimi przekonaniami, pragnie szacunku i dobrego traktowania od innych ludzi, bo wie, że jako niezależna istota właśnie na to zasługuje.

Możny by powiedzieć, że "Dziwne Losy Jane Eyre" to historia o miłości. Ale ja widzę tutaj znacznie więcej - jest to opowieść o poszukiwaniu samego siebie, o docieraniu do wnętrza swojej duszy i zrozumieniu, że życie ze zgodą z samym sobą, własnym sercem i umysłem jest ponad romantyczne uniesienia. I to co my myślimy o sobie ma największe znaczenie.

Iga

To będzie dość krótka recenzja - ogromnie trudno jest mi ją pisać głównie przez to, że wszystkie przemyślenia na temat tej książki składają się z moich silnych emocji, których nie potrafię wyrazić w tym wpisie.

Jane Eyre - osierocona dziewczynka, która od małego czuła, że nie przynależy gdziekolwiek - niechciana i niekochana. Mimo wielu przeciwnościom,...

Chętnie dałabym niższą ocenę niż cztery gwiazdki, ale to jednak klasyka literatury, więc trochę mi żal. Co nie zmienia faktu, że naprawdę jestem zaskoczona, że ta książka zbiera tak dużo pozytywnych opinii i przypięto jej łatkę jednego z największych romansów wszechczasów.

Ale przejdźmy do rzeczy. Sam początek Dziwnych Losów Jane Eyre, czyli okres kiedy Jane była dzieckiem i mieszkała u ciotki, a następnie jej dorastanie w szkole dla sierot, uważam za dobre wprowadzenie do całej historii i czytało mi się to dobrze i z dużym zaciekawieniem. Natomiast wszystko co się dzieje później, czyli kiedy Jane opuszcza szkołę i wybiera się jako guwernantka do domu Pana Rochestera, jest tragiczne.

Chyba jeszcze żaden książkowy mężczyzna nie zraził mnie do siebie tak bardzo jak wyżej wspomniany Pan Rochester, a jego relacja z Jane moim zdaniem jest, lekko mówiąc, niesmaczna. Chłop ma na karku lat prawie czterdzieści, podczas gdy Jane niecałe dwadzieścia i o ile ta różnica wieku jest jeszcze na pograniczu taktu, tak to, w jaki sposób oboje siebie wzajemnie traktują to jest jakiś żart. Oboje ciągle w zasadzie sobie mówią, że są brzydcy, tak prosto w twarz, ale to przecież NIC NIE SZKODZI. Straszne dyrdymały. Patrząc na tę relację przez pryzmat obecnych czasów to ja bym powiedziała, że główna bohaterka ma "daddy issues". Ona traktuje Rochestera jak ojca, zwraca się do niego niczym służebnica uniżona, podczas gdy Rochester robi sobie czasem z niej jaja, wkręca ją w jakieś dziwne sytuacje, traktuje ją jak swoją owieczkę, którą się musi opiekować niczym dobry pasterz i ciągle zwraca się do niej per "moja ty dziewczyneczko", "moje zwierzątko", "moja Żanetko" (to brzmiało dla mnie absolutnie najgorzej) czy też "moja tyraneczko". Widzicie co tutaj jest nie tak? Tak nie wygląda romantyczna relacja dwóch dorosłych osób. Ona szukała tatusia, którego jej zabrakło w dzieciństwie, a on córeczki czy też owieczki, która będzie mu wdzięczna za to, że w ogóle istnieje i zwrócił na nią uwagę. Znakomicie się pod tym względem dobrali. Oboje lubują się również w rozmowie za pomocą monologów - nie to, żeby tam było dużo treści, ale słów jest ogrom.

Ponadto, tajemnica, którą Rochester ukrywa jest okrutna z poziomu czysto człowieczego. Nie chcę tutaj pisać spojlerów, ale generalnie dodam, że kiedy Jane się dowiaduje o tej tajemnicy to jest ona wzburzona i równie zniesmaczona co ja czytając te bzdury. I wcale się jej nie dziwię.

SPOJLER
W tamtym momencie Jane chce odejść od Rochestera i jak on na to reaguje? Grozi jej przemocą xD na zasadzie "jak to? to teraz jak już wszystko wiesz to nagle mnie nie chcesz? i chcesz odejść? nie zmuszaj mnie, żebym Cię uderzył". I kto mi powie, że to nie jest chore?
Ostatecznie Jane ucieka, zaczyna się kolejny wątek, który w zasadzie wnosi do fabuły tylko to, że bohaterka niesamowitym zbiegiem okoliczności staje się bajecznie bogata. I co robi? No wraca sobie do Rochestera jak gdyby nigdy nic. Zapomina o całej sprawie, nie gniewa się na typa za to co zrobił i żyli długo i szczęśliwie.
KONIEC SPOJLERA

Dodam też, że książkę przesłuchałam w audiobooku i uważam, że lektorka bardzo, ale to bardzo zaszkodziła Panu Rochesterowi. W jej interpretacji jego słowa brzmiały jeszcze bardziej perwersyjnie i obrzydliwie. Także audiobooka nie polecam, może w książce papierowej te wrażenia będą nieco lepsze.

Podsumowując - odradzam. Absolutnie odradzam tę książkę. Uważam, że jest ona szkodliwa i prezentuje niezdrowe relacje partnerskie. Dawno nie byłam niczym tak rozczarowana, ale po prostu chciałam doczytać do końca, bo często słyszę a propos innych książek, że "tutaj jest spojler do Jane Eyre" i chciałam się na własnej skórze przekonać co to za spojler. Gdyby nie to, książkę porzuciłabym na rozdziale numer 25, bo tam już miałam tego dosyć.

Chętnie dałabym niższą ocenę niż cztery gwiazdki, ale to jednak klasyka literatury, więc trochę mi żal. Co nie zmienia faktu, że naprawdę jestem zaskoczona, że ta książka zbiera tak dużo pozytywnych opinii i przypięto jej łatkę jednego z największych romansów wszechczasów.

Ale przejdźmy do rzeczy. Sam początek Dziwnych Losów Jane Eyre, czyli okres kiedy Jane była dzieckiem...

Klimat, piękny język i bardzo dobre portrety psychologiczne bohaterów i bohaterek. Wielka klasa.

Klimat, piękny język i bardzo dobre portrety psychologiczne bohaterów i bohaterek. Wielka klasa.

Powieść napisana w przepięknym stylu. Czytałam kilka razy. Za pierwszym razem była niezwykle pasjonująca dzięki głównym bohaterom i opowiedzianej historii. Warto.

Powieść napisana w przepięknym stylu. Czytałam kilka razy. Za pierwszym razem była niezwykle pasjonująca dzięki głównym bohaterom i opowiedzianej historii. Warto.

Przyjemna, dobrze się czyta, ciekawa historia.
Książka dla tych, co chcą przyjemnie spędzić czas i się zrelaksować.
Znajdą się także osoby dla których będzie to pozycja wybitna, ale to raczej płeć piękna, bo to im łatwiej będzie zżyć się z główną bohaterką.
Ale nie żałuję czasu spędzonego z tą książką.

Przyjemna, dobrze się czyta, ciekawa historia.
Książka dla tych, co chcą przyjemnie spędzić czas i się zrelaksować.
Znajdą się także osoby dla których będzie to pozycja wybitna, ale to raczej płeć piękna, bo to im łatwiej będzie zżyć się z główną bohaterką.
Ale nie żałuję czasu spędzonego z tą książką.