Druga powieść o policjantce Jane Rizzoli jest napisana zgodnie z zasadami dobrego sequela. Praktycznie znajdziemy tu wszystko to, czego brakowało w części poprzedniej. Rizzoli wciąż jest niedostępna, ale już nieco łatwiej jest czytelnikowi ją polubić; ponadto pojawia się nowa postać: detektyw Korsak, do którego czytelnik momentalnie czuje sympatię, jest też nowy seryjny zabójca, powracamy i do tego znanego z tomu pierwszego, wreszcie: Rizzoli pozwala sobie na romans.

Czyta się po prostu jednym tchem, miałem tylko rzucić okiem, no i parę godzin później skończyłem :-) W “Skalpelu” pojawia się Wielka Nieobecna z “Chirurga”, czyli Maura Isles, zwana Królową Trupów, a Autorka znowu daje z siebie wszystko, by chwilami wzbudzić w czytelniku potworną odrazę do pewnych, wykonywanych przez doktor Isles czynności. Oczywiście z sukcesem, no, chyba że wśród czytelników znajdą się wielbiciele zimnych, nieżywych, w sporej części już poddanych rozkładowi ciał. Tak, nekrofilia jest na pierwszym planie.

Ciekawym zabiegiem jest skupienie się fabuły nie na nowym seryjnym mordercy, ale na powrocie do tego nam już znanego. W ogóle w “Skalpelu” Autorka pokazuje, że jest lekarzem i że wie o czym pisze - chwilami nawet robi się monotonnie od dowodzenia nam własnej wiedzy na tematy związane z powiązaniem spraw policyjnych z medycznymi. Ma to jednak pewien niezły klimat, i przyznam szczerze, że w połączeniu z tomem poprzednim “Skalpel” okazuje się już czymś więcej, niż tylko dobrym thrillerem, a pani Gerritsen udało się skupić moją uwagę - z pewnością do niedostępnej, zimnej i nieprzyjemnej Rizzoli oraz Królowej Trupów Isles jeszcze wrócę.

Druga powieść o policjantce Jane Rizzoli jest napisana zgodnie z zasadami dobrego sequela. Praktycznie znajdziemy tu wszystko to, czego brakowało w części poprzedniej. Rizzoli wciąż jest niedostępna, ale już nieco łatwiej jest czytelnikowi ją polubić; ponadto pojawia się nowa postać: detektyw Korsak, do którego czytelnik momentalnie czuje sympatię, jest też nowy seryjny...