Można się czepiać tej książki, owszem. Że jest przestarzała, że w obecnych czasach już się tak nie pisze. Że fabuła jest prosta jak budowa cepa i przewidywalna. Że bohaterowie są papierowi i sztuczni, albo bardzo, bardzo dobrzy, albo bardzo, bardzo źli. Jasne, to wszystko prawda.
Mimo to jednak Moorcock potrafił stworzyć bardzo oryginalny świat, który zapada w pamięć jako niesamowita mieszanka "Umierającej Ziemi" Vance'a z Conanem, z dodatkiem mnóstwa elementów charakterystycznych raczej dla science fiction niż fantasy. Świat jest groteskowy, mocno przerysowany, trochę schizofreniczny, i pełen ironii. Weźmy chociażby przykład "Mrocznego Imperium Granbretan", czyli Wielkiej Brytanii -nie można się nie uśmiechnąć, jeśli uświadomimy sobie, że autor jest rodowitym Brytyjczykiem...
Jednocześnie "Runestaff" jest częścią większego cyklu o "Wiecznym Wojowniku", którego bardziej znaną odsłoną jest Elryk z Melnibone. Czytelnik obeznany z oboma cyklami łatwo zauważy podobieństwa i nawiązania. Jednak "Runestaff", w przeciwieństwie do dziejów Elryka, bardziej mrocznych i pełnych fatalizmu, jest opowieścią pełną typowego dla klasycznego fantasy heroizmu, w której ci dobrzy zawsze mimo wszystko wygrywają.
Zresztą, historia księcia Doriana Hawkmoona nie jest znowu taka mało kreatywna, jak mogłoby się wydawać -bohater nie jest typowym herosem, który bezkrytycznie akceptuje swoje przeznaczenie. Wręcz przeciwnie -próbuje ciągle robić wszystko po swojemu, wymigiwać się od misji, które zleciły mu sterujące jego losem siły, i generalnie wykazuje się ogromnym sceptycyzmem w stosunku do tychże mocy. Mało który pisarz fantasy, nawet któryś spośród tych współczesnych, decyduje się na taki ciekawy zabieg.
Dla ciekawych innych pozycji z obszernej twórczości Moorcocka i zainteresowanych kolejnym prócz Elryka wcieleniem "Wiecznego Wojownika" pozycja obowiązkowa!

Można się czepiać tej książki, owszem. Że jest przestarzała, że w obecnych czasach już się tak nie pisze. Że fabuła jest prosta jak budowa cepa i przewidywalna. Że bohaterowie są papierowi i sztuczni, albo bardzo, bardzo dobrzy, albo bardzo, bardzo źli. Jasne, to wszystko prawda.
Mimo to jednak Moorcock potrafił stworzyć bardzo oryginalny świat, który zapada w pamięć jako...