Żeby być jak najbardziej obrazowym porównałabym "Strach absolutny" do dość przeciętnego kryminału/sensacji, któremu nie warto stawiać wysoko poprzeczki (nie sugerować się wysokimi notami z "New York Timesa"). Już na samym początku wiemy, że główny podejrzany zbrodni nie popełnił, a kilka dość kluczowych wątków (kim jest dziecko Faith albo co oznaczają liczby na miejscu zbrodni) można łatwo rozszyfrować. I trzeba się przygotować na to, że główna bohaterka, a jednocześnie potencjalna ofiara, na którą morderca poluje jest nieposłuszna, wścibska, naiwna i lekkomyślna. Zawsze wlezie tam, gdzie nie powinna. Zrobi, to co przeczy zdrowemu rozsądkowi i instynktowi samozachowawczemu. Twierdzi, że nie ma się czego bać i oczywiście nie potrzebuje obstawy policji. Jeśli to czytelnika nie irytuje zbytnio, polecam książkę jako szybką rozrywkę.

Ja bawiłam się dobrze, choć naiwne relacje miłosne i dialogi raz czy dwa zmusiły mnie do przewrócenia oczami. Bo czy naprawdę Eve jest w stanie intuicyjne wybaczyć byłemu, który ponoć do niej strzelał, a kiedy dowiaduje się, że nie strzelał, ale jednak zataił, że był na miejscu to wtedy postanawia przestać mu ufać? Termin "kobieca logika" zaczyna nabierać dla mnie szczególnego znaczenia dzięki tej powieści.

Żeby być jak najbardziej obrazowym porównałabym "Strach absolutny" do dość przeciętnego kryminału/sensacji, któremu nie warto stawiać wysoko poprzeczki (nie sugerować się wysokimi notami z "New York Timesa"). Już na samym początku wiemy, że główny podejrzany zbrodni nie popełnił, a kilka dość kluczowych wątków (kim jest dziecko Faith albo co oznaczają liczby na miejscu...