Taka jakby trochę rosyjska "Mechaniczna Pomarańcza". Z podobnym stylem narracji, nerwowym, szarpanym nie dającym wytchnienia tempem. A wszystkim to w dodatku opowiedziane zjawiskowo wręcz barwnym językiem. Nawet wyjątkowo częste wstawki liryczne trzymają się tu jakoś kupy. No i co chyba najważniejsze jest to książka obłędnie szydercza. Autor poskakał sobie wprawdzie głównie po Władimirze Władimirowiczu i jego świcie, kpiąc bez opamiętania z rosyjskiego niby-konserwatyzmu, w którym tak nieprzytomnie kocha się zachodnia prawica. Dostaje się także i lokalnej kontrkulturze (absolutnie genialna ramówka radia Paradygmat). Krótko mówiąc dawno nie wpadła mi w łapy tak błyskotliwa i cięta satyra polityczna. Zatem: masz Pan jaja i poczucie humoru Panie Sorokin, obyś Pan nie musiał wystawiać ich na mróz przy budowie jakiegoś kolejnego, bezsensownego biełamorkanału w przyszłości, którą rysujesz Pan dla swojego kraju w tak mało optymistycznych kolorach.

Taka jakby trochę rosyjska "Mechaniczna Pomarańcza". Z podobnym stylem narracji, nerwowym, szarpanym nie dającym wytchnienia tempem. A wszystkim to w dodatku opowiedziane zjawiskowo wręcz barwnym językiem. Nawet wyjątkowo częste wstawki liryczne trzymają się tu jakoś kupy. No i co chyba najważniejsze jest to książka obłędnie szydercza. Autor poskakał sobie wprawdzie głównie...