Tę książkę warto podsunąć wszystkim, którzy chcieliby dać się zaskoczyć. Niespodzianką jest język (sprawny, gesty od dziwnie, archaicznie brzmiących wyrazów, niekiedy pieprzny), tematy (obok polowania na smoki rozterki kobiety, która niespodziewanie dla samej siebie odkrywa, że ma dwóch mężów), postać Babuni Jagódki (właściwie w każdym opowiadaniu dowiadujemy się czegoś nowego) i uwodzący ton smutnej, nostalgicznej tęsknoty, widoczny szczególnie w ostatniej historii. Niespodzianką jest wreszcie upsychologizowanie prozy, o której spodziewać się należałoby, że będzie "poczciwą" fantastyką.

Uplecione w chronologicznie ułożoną narrację opowiadania można (chyba) czytać osobno (choć nie wszystkie). Soczyste postaci, dopracowane detale (np. kontusz Władyki oprószony paździerzami) i fabuły rozwijające się powoli lecz z jakąś nieubłaganą koniecznością to olbrzymie zalety tych opowieści. Trudno zapomnieć o atmosferze wioski ukrytej w Wilżyńskiej Dolinie, o poszczególnych bohaterach, których wzajemne relacje poznajemy coraz lepiej z jednego opowiadania na kolejne, smutno rozstawać się nawet z błotem oblepiającym buty.

To autentycznie budujące, czytać historie snute przez Annę Brzezińską. Droga Autorko - życzę sobie więcej (i w tym życzeniu nie jestem, zapewne, odosobniony)!!!

Chce jeszcze wspomnieć o wersji audio powieści, która przeczytała Sławomira Łozińska. Wyrazista a jednocześnie pozostająca blisko tekstu aktorka dodała bigla, wprowadziła dodatkową jakość do tekstu. Wykonań Łozińskiej również życzę sobie więcej!!!

Tę książkę warto podsunąć wszystkim, którzy chcieliby dać się zaskoczyć. Niespodzianką jest język (sprawny, gesty od dziwnie, archaicznie brzmiących wyrazów, niekiedy pieprzny), tematy (obok polowania na smoki rozterki kobiety, która niespodziewanie dla samej siebie odkrywa, że ma dwóch mężów), postać Babuni Jagódki (właściwie w każdym opowiadaniu dowiadujemy się czegoś...