Od wakacji kontynuuję moją przygodę z Philippą Gregory i śmiało mogę nazwać się fanką tej pisarki. Jej interpretacja zagadek historycznych, kreślenie barwnego tła, dbałość o szczegóły i opowiadanie losów kobiet szukających swojego miejsca w świecie zdominowanym przez mężczyzn bardzo mi się podoba. Tym razem w moje ręce wpadły ,,Kochanice króla”, które można uznać za kontynuację ,,Wiecznej księżniczki”, mojej ulubionej powieści Gregory, gdyż ,,Wieczna księżniczka” jest historią życia Katarzyny Aragońskiej, pierwszej żony Henryka VIII, a ,,Kochanice” to opowieść o jego związku z drugą z żon, Anną Boleyn.

Co ciekawe, narratorką i główną bohaterką powieści nie jest Anna, ale jej młodsza siostra Maria, która od dzieciństwa żyje w cieniu siostry i zgodnie ze swoją płcią jest kartą przetargową w rękach swojej ambitnej rodziny. Jako dwunastolatka zostaje wydana za mąż za Wilhelma Careya i udaje się z nim na dwór króla Henryka. Młodziutka dziewczyna szybko wpada w oko lubiącemu kobiety królowi. Mimo wątpliwości natury moralnej, Maria z rozkazu ojca i wuja zostaje kochanką władcy. Ona i jej rodzina zyskuje przywileje, Maria obdarza uczuciem króla, zachodzi z nim w ciążę… Po jakimś czasie Henryk jednak zaczyna nudzić się Marią, a Boleynówna jest zmęczona dworskim życiem i intrygami. Wtedy jej starsza siostra Anna postanawia sama uwieść króla, zajmując miejsce nie tylko Marii, ale i prawowitej królowej, Katarzyny Aragońskiej.

,,Kochanice króla” przedstawiają inny obraz Anny Boleyn niż te z którymi wcześniej się spotkałam. Zazwyczaj ukazywano mi ją jako wyjątkową, nieprzeciętną kobietę, która wręcz urodziła się by być królową Anglii. Tymczasem tutaj rolę królowej serc, podobno zgodnie z historią, pełni Katarzyna Aragońska(Philippa Gregory sprawiła, że Katarzyna jest póki co moją ulubioną żoną Henryka!), a Anna została przedstawiona jako egoistyczna intrygantka, uwodząca króla niczym kobiety lekkich obyczajów, odrzucająca swoją córkę Elżbietę, a do tego kierowana nie miłością do Henryka, a jedynie żądzą władzy. Anna w wydaniu pani Gregory od początku budzi niechęć swoimi gierkami, intrygami i zakochaniem w sobie oraz lekceważącym stosunkiem do innych, a z czasem zmienia się w coraz bardziej samolubną i skupioną jedynie na staraniach by utrzymać pozycję kobietę. Do tego w pewnych momentach Gregory zdaje się potwierdzać śmiałą tezę(chociaż zakończenie nie daje jednoznacznej odpowiedzi czy to prawda), że Anna utrzymywała kazirodcze stosunki z własnym bratem! Ze względy na podły charakter jednej z głównych postaci oraz ciągłe intrygi i spiski na dworze(czego nie lubię w nadmiarze) książkę czytało mi się ciężej i gorzej niż taką ,,Córkę Twórcy Królów” czy moją ukochaną ,,Wieczną Księżniczkę”, aczkolwiek opisy Philippy Gregory i jej budowanie fabuły niezmiennie robią na mnie wrażenie. Niestety, minusem było to, że Maria też mnie irytowała swoją naiwnością i poddaństwem wobec rodziny. Mojej sympatii nie wzbudził też robiący z siebie ofiarę losu Jerzy. Za to bardzo polubiłam Wilhelma Stafforda i Katarzynę Carey, córkę Marii. Moją niesłabnącą sympatię ma też Katarzyna Aragońska, Greggory przedstawiła ją wspaniale, jako dumną, znającą swoją wartość, choć bardzo nieszczęśliwą kobietę.

Jak wspominałam, ,,Kochanice króla” można czytać jako osobną powieść, ale też jako kontynuację książki o Katarzynie Aragońskiej. W ten sposób można prześledzić losy Henryka VIII i zobaczyć jak(według Philippy Greggory) to się stało, że wesoły, przebojowy chłopiec zmienił się w tyrana ucinającego głowy żonom. Opisy postępującego zatracanie się króla w okrucieństwie chwilami budziły we mnie dreszcze, chociaż nie jestem zwolenniczką tezy, że wina leżała po stronie Anny Boleyn. Nawet jeśli była ona tak egoistyczną i bezwzględną osobą jak uważa Gregory, nie sądzę, by była w stanie całkowicie zmienić czyjś charakter. Tak czy owak, ta analiza psychiki króla była naprawdę ciekawa – od zwykłej próżności i przyzwyczajenia do tego, że wszystkie jego zachcianki będą spełniane po sięganie do najgorszych metod by osiągnąć cel. Podobnie jak w innych swoich powieściach, Gregory kładzie duży nacisk na ciężki los kobiet, które były całkowicie zależne od swoich męskich krewnych. Widać to na przykładzie Marii, która w połowie powieści(na szczęście!) postanawia podjąć walkę o własną niezależność i szczęście. Angielska pisarka zwraca też uwagę na relacje między rodzinami w których uczucia zawsze musiały ustępować interesowi, a dzieci zazwyczaj nie były wychowane przez rodziców, tylko odpowiednio wskazane osoby. Zdecydowanie książki tej pisarki, mimo że urzekają klimatem, łamią schemat opowieści o czasach dam w pięknych strojach i usługujących im rycerzy w lśniących zbrojach. Co więcej, Gregory zwraca też uwagę na bardziej praktyczną stronę życia w danych czasach – ciągłe choroby, słaba opieka medyczna. Jej powieści są też świetnie napisane i czyta się je bardzo szybko, chociaż z ,,Kochanicami” poszło mi chyba najgorzej ze względu na sporą objętość, chwilowe dłużyzny i mniejszą czcionkę(ale to już sprawa wydawnictwa).

,,Kochanice króla” to kolejna powieść Gregory, która mnie zafascynowała i porwała do świata Anglii z przełomu średniowiecza i renesansu. I chociaż nie zachwyciła mnie aż tak mocno, to zdecydowanie warto było ją przeczytać i polecam ją wszystkim, którzy lubią czytać o skomplikowanych układach panujących w świecie koronowanych głów.

,, (…) pokochać kogoś, kto może cię otwarcie miłować, to wielka łaska i szczęście. W przeciwnym razie miłość okazuje się wstrętnym grzechem.”

Od wakacji kontynuuję moją przygodę z Philippą Gregory i śmiało mogę nazwać się fanką tej pisarki. Jej interpretacja zagadek historycznych, kreślenie barwnego tła, dbałość o szczegóły i opowiadanie losów kobiet szukających swojego miejsca w świecie zdominowanym przez mężczyzn bardzo mi się podoba. Tym razem w moje ręce wpadły ,,Kochanice króla”, które można uznać za...