Zbiór takich 'opowiadań', z których przynajmniej trzy inni autorzy w innych wydawnictwach wydawaliby jako osobne powieści, mógł stworzyć tylko Dukaj. Jednocześnie do tego, by wszystkie (no, prawie wszystkie) utrzymały ten sam, wysoki poziom również potrzeba tego samego autora.

Linia oporu. Mój mały faworyt całego zbioru. Opowiadanie zasadziło mi takiego kopa, że przez kilka miesięcy (naprawdę!) nie mogłem się pozbierać i podążać dalej przez zbiór. Nie tylko ze względu na dość... Ponurą? Ciężko powiedzieć... Najlepiej określić to 'nietypową' wizję przyszłości, ale również przez to, jak bardzo jest ona bliska i realna.

Oko potwora. Czyli Lem 2.0. Niemało radości dało ujrzenie, jak prawdopodobnie najlepszy obecnie twórca sf w Polsce mierzy się z najbardziej uznanym polskim pisarzem tego gatunku w historii (nie powiem, że najlepszym - bo by się Zajdel obraził ;)), zwłaszcza, że wychodzi z tego starcia z tarczą.

Szkoła. Tekst opatrzony dedykacją "Nauczanym. Ku przestrodze." - i najlepiej oddaje to jego zawartość. Przy okazji znowu nasuwa mi się pewne skojarzenie z Lemem i jego "Solaris" - w końcu być może jednym z powodów, dla których nadal nie nawiązaliśmy kontaktów z obcymi cywilizacjami jest zbyt duża różnica pomiędzy nami... A przy okazji warto zauważyć, że "Szkoła" jest jednym z przystępniejszych tekstów Dukaja. Owszem, chronologii to się on nie trzyma za nic... Nie mówię, że łatwym. Przystępnym.

Król Bólu i Pasikonik. Tekst nagrodzony Zajdlem; tekst, którego nie da się opisać, a trzeba przeczytać samemu. A w kreowaniu świata przyszłości Dukaj posunął się tu chyba już do granic możliwości - i jeśli ktoś je kiedyś przekroczy, będzie to nikt inny, jak on sam.

Crux. Czyli o tym, dlaczego paradyści są w błędzie, a utopijne wizje wcale szczęścia oznaczać nie muszą. Kurczę, daje do myślenia.

Serce mroku. Ot, i tu dochodzimy do tego, dlaczego PRAWIE wszystkie teksty trzymają wysoki poziom. Akurat według mnie "Serce mroku" zdecydowanie odstaje. Pomysł i wizja niby ciekawe, ale opowiadanie w żaden sposób mnie nie porwało; wręcz przeciwnie, do samego końca się z nim zmagałem i na ostatniej kropce ostatniego zdania odetchnąłem z niemałą ulgą. Jakoś ci naziści tacy bezpłciowi, zupełnie bezbarwni się wydają... Słaby tekst, słaby. Na szczęście jedyny w całym zbiorze.

Aguerre w świcie - czyli połączenie science fiction z... Epoką wiktoriańską i masonerią? Znowu spory misz masz, ale znowu Dukaj wychodzi z tego obronną ręką. A przy okazji chyba najbardziej poetyckie opowiadanie z całego zbioru. Taki trochę Rembrandt malujący statki kosmiczne.

I ostatni Piołunnik. No dobrze, tutaj Dukaj też cudów nie czyni i tekst, kolokwialnie mówiąc, nie urywa dolnej części pleców. Ale źle nie jest, czyta się bez bólu.

Tak więc sumując wszystkie teksty wychodzi ocena naprawdę dobra, a "Linia oporu" i opowiadanie tytułowe dodatkowo ciągną ją w górę. Oby tak dalej, panie Dukaj. Oby tak dalej.

Zbiór takich 'opowiadań', z których przynajmniej trzy inni autorzy w innych wydawnictwach wydawaliby jako osobne powieści, mógł stworzyć tylko Dukaj. Jednocześnie do tego, by wszystkie (no, prawie wszystkie) utrzymały ten sam, wysoki poziom również potrzeba tego samego autora.

Linia oporu. Mój mały faworyt całego zbioru. Opowiadanie zasadziło mi takiego kopa, że przez...