Jest rok 1942. Świat ogarnięty wojną. W Berlinie nasilają się prześladowania Żydów - wyznaczone ławki w parku, zakaz chodzenia do kin, teatrów, zakaz poruszania się komunikacją miejską, zakupy artykułów spożywczych tylko w określonych godzinach, rozpoczyna się "oczyszczanie" miasta najpierw pod postacią masowych pozwoleń na emigrację, potem regularne wywózki Żydów do obozów zagłady...
Niemieccy mieszkańcy miasta żyją w miarę normalnie, w miarę spokojnie, tak, jakby nic złego się nie działo, jakby wojna była gdzieś tam, a nie również tu...
Lilly Wurst - żona i matka czworga dzieci spotyka na swej drodze Żydówkę Felice i nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki jej życie ulega zmianie...
Lilly i Felice - żona i matka kontra dziewczyna z wyższych sfer, kobieta żyjąca jak trybik w maszynie, sumiennie wypełniająca wolę narodu - wyjść za mąż i płodzić synów kontra młoda, inteligentna, wrażliwa dziewczyna, którą ten sam naród zmusił do rezygnacji ze swych planów, ambicji i marzeń, ograniczył drastycznie prawa i wolność.
Gdy te dwie kobiety przypadkowo się spotykają, zaczyna rodzić się między nimi uczucie - na przekór wojnie, rygorom, prześladowaniom, opinii innych.
Wydaje się, że Felice jest w tym związku bardziej biorcą - ma swój odrębny świat, swoje tajemnice. Dla Lilly ta miłość jest jak grom z jasnego nieba, jak przebudzenie z koszmarnego w swojej monotonii i bezmyślności snu. Zachłystuje się miłością jak wędrowiec, który ostatkiem sił dotarł do oazy. Wszystko, co nie jest związane z Felice, przestaje się liczyć, łącznie z dziećmi, które egzystują gdzieś obok, łącznie mężem, z którym się rozwodzi, łącznie z wojną, o której stara się zapomnieć. Totalne zatracenie.
Można by się oburzać - jak to - Niemka pokochała Żydowkę, mężatka lesbijką, przykładna matka - wyrodną matką, porządna obywatelka - nielojalną obywatelką.... jednakże w całym tym szaleństwie widzę piękno, jakim jest obudzenie się do życia przez miłość. Widzę cud odnalezienia się bratnich dusz. Lilly wepchnięta na wiele lat w narzucony odgórnie schemat, wyłączyła uczucia, wyłączyła myśli i pragnienia, bezwolnie godziła się na swój los nie widząc, nie wyobrażając sobie, że to życie może wyglądać zupełnie inaczej, może być pełne miłości, namiętności, entuzjazmu, radości, kolorów i światła, nie dziwi mnie więc, że gdy w końcu po wielu latach chłodu i ciemności, świat nagle nabiera barw, Lilly gotowa jest poświęcić wszystko, by tylko móc w tym nowym świecie pozostać, by nie zmarnować ani chwili, by chłonąć całą sobą, czerpać garściami i nakarmić swoje serce i duszę do syta....
I ja przez chwilę zapominam o ówczesnych realiach, cieszę się ich miłością i trzymam kciuki, aby mogła trwać wiecznie...

Książka ta jednak to nie tylko opowieść o cudzie miłości, choćby nie wiem jak przymykać oczy, to i tak dostrzeże się ogrom tragedii, jakie działy się tuż obok zamkniętego świata Lilly i Felice...
Zaskoczył mnie fakt, jak bardzo przeciętni obywatele niemieccy byli obojętni na to, co działo się wokół nich, zastanowił brak jakiegokolwiek sprzeciwu ze strony Żydów na postępującą dyskryminację, oburzyła zimna i nieustępliwa polityka wobec narodu żydowskiego, obezwładniła świadomość, że zapewne ja w takiej sytuacji, będąc po jednej, bądź drugiej ze stron, byłabym równie bezwolna i bezradna.

"Aimee i Jaguar" pozwoliła mi dojrzeć drugie dno w pozornie szalonych poczynaniach ludzi popełnianych z miłości, uświadomiła też mi jak mało jeszcze wiemy o życiu ludzi w czasie II Wojny Światowej, o mechanizmach nią rządzących i o tym jak bardzo ludzie potrafią być okrutni, powtórzę więc za Zofią Nałkowską: "Ludzie ludziom zgotowali ten los".

Jest rok 1942. Świat ogarnięty wojną. W Berlinie nasilają się prześladowania Żydów - wyznaczone ławki w parku, zakaz chodzenia do kin, teatrów, zakaz poruszania się komunikacją miejską, zakupy artykułów spożywczych tylko w określonych godzinach, rozpoczyna się "oczyszczanie" miasta najpierw pod postacią masowych pozwoleń na emigrację, potem regularne wywózki Żydów do obozów...