Pan Yann Martel w "Życiu Pi" trochę nakłamał, że historia jest prawdziwa i mogła przydarzyć się każdemu. W "Beatrycze i Wergilim" się z tego wyspowiadał słowami Henry'ego, bohatera, który ma z autorem wiele cech wspólnych. Stawia on tezę, że fikcja może mówić Prawdę nie posługując się faktami. Niestety ta książka nie jest w stanie jej obronić.

Henry - pisarz, który nie ma nic wartościowego do powiedzenia o Holokauście, poznaje gburowatego wypychacza zwierząt, który próbuje napisać sztukę, w której dwie postaci rozprawiają o niemożności wypowiedzenia czegoś, ale nie jest Beckettem. Nowatorskie jest tu tylko wielokrotne przyznawanie się narratora do braku zarówno formy jak i treści, maskowane następnie trudną i ważną tematyką oraz przypadkowymi nawiązaniami literackimi.

Zupełnie nie leży mi nazywanie tej powieści "alegorią". Dobrze skonstruowana alegoria jest jak kolorowa mapa, która prowadzi nas po trudnym lub abstrakcyjnym zagadnieniu. W książce natomiast występują pojedyncze, miejscami głupawe, czasem drastyczne skojarzenia, których nie da się połączyć w jeden obraz.

I nie, nie, oczywiście, że nie, nikt czytając o torturowaniu, zabijaniu i wyprawianiu skór zwierząt nie będzie rozmyślał o człowieczeństwie i wartości życia ludzkiego.

Podobnie jak alternatywna historia Pi, tak i Gra dla Gustava na końcu tej książki, była dorzuconą do tego wszystkiego porcją wypowiedzianego wprost, a nawet nieco cynicznie, ludzkiego cierpienia, co dość niesmacznie kontrastowało z resztą narracji. Chociaż może to cała książka była napisana po to, żeby było z czym wydać ten krótki, prowokujący tekst?

Yann Martel dokonał rzeczy o tyle zaskakującej, że wepchnął książkę o niczym na cieszącą się pewną gwarantowaną poczytnością półkę "Holokaust". Ja akurat wzięłam ją z półki "Przecenione książki o osłach i gruszkach", ale nie bądźmy drobiazgowi.

Pan Yann Martel w "Życiu Pi" trochę nakłamał, że historia jest prawdziwa i mogła przydarzyć się każdemu. W "Beatrycze i Wergilim" się z tego wyspowiadał słowami Henry'ego, bohatera, który ma z autorem wiele cech wspólnych. Stawia on tezę, że fikcja może mówić Prawdę nie posługując się faktami. Niestety ta książka nie jest w stanie jej obronić.

Henry - pisarz, który nie ma...