Książka magiczna, pełna ciepła i uroku - w sam raz na okres okołoświąteczny. I choć tak naprawdę nie porwała mnie niczym szczególnym w samej warstwie fabularnej, było coś w jej klimacie, w opisach, w nastroju, co sprawiało, że czułam się błogo, jakbym była otulona ciepłym kocem.

Nie będę streszczać samej opowieści, bo fabuła w sumie nie jest tutaj najważniejsza. To, co istotne, to uczucia i emocje– Catherine, Christy’ego, Danny’ego i Bridget. Bo ta książka przede wszystkim o tym właśnie opowiada – o uczuciach, o stracie, bólu, tęsknocie, ale także o pragnieniach, niespełnionych marzeniach, zrozumieniu oraz poszukiwaniu siebie i swojego miejsca na świecie.

Urzekający jest przedświąteczny, zimowy Nowy Jork – tak zabiegany, a jednocześnie świątecznie zadumany i magiczny – czytając, cały czas przed oczami miałam obrazy z filmu „Zimowa opowieść” i choć to zupełnie różne historie, obie łączy jakaś nieuchwytna tajemniczość i metafizyczność.

Książka Luanne Rice pozwoliła mi się zatrzymać, wsłuchać w siebie i zatracić może w trochę nierzeczywistym, ale pięknym świecie, gdzie wciąż liczą się ponadczasowe wartości i uczucia – urzekła mnie wiara Bridget w to, że świąteczne drzewka nie są ścinane na próżno czy po prostu dla dekoracji, ale że ożywają ponownie, gdy zapalają się na nich lampki, po to, aby ludzie znów uwierzyli w dobro i magię Świąt.

Może to banalne i naiwne, ale chyba każdy z nas chciałby w Święta znów poczuć się jak dziecko i ta książka, choć nie jest literackim arcydziełem, wprowadzi nas w magiczny przedświąteczny klimat, o jakim marzymy i jakiego życzymy sobie na ten cudowny, magiczny czas.

Książka magiczna, pełna ciepła i uroku - w sam raz na okres okołoświąteczny. I choć tak naprawdę nie porwała mnie niczym szczególnym w samej warstwie fabularnej, było coś w jej klimacie, w opisach, w nastroju, co sprawiało, że czułam się błogo, jakbym była otulona ciepłym kocem.

Nie będę streszczać samej opowieści, bo fabuła w sumie nie jest tutaj najważniejsza. To, co...