Wspólnie z młodziutkimi bohaterami, rzuconymi przez los do okopów I wojny światowej, walczymy na 1-szej linii frontu. Razem z nimi czuwamy, oczekując na nowe rozkazy i śpimy, gdziekolwiek jeśli jest tak możliwość. Śmiejemy się z żartów i dowcipów serwowanych między ofensywami i płaczemy porażeni wszechobecną śmiercią i własną bezsilnością. Krzyczymy, ostrzegając o zagrożeniu z ziemi czy powietrza i milczymy dotknięci zgrozą wojny. Wspólnie zdobywamy kolejne okopy, lub uciekamy przed huraganowym ostrzałem, wreszcie - giniemy na przeróżne sposoby ( zwykle - niezwykle dalekie od patosu i bohaterstwa, którym karmią nas twórcy 10-tej muzy).
Wojna pokazana w sposób dosadny, jako przerażająca machina nieodwracalnie zmieniająca ludzi, odzierająca ich z humanizmu i godności. Frontowe okopy i leje po bombach wypełnione rannymi i trupami, gdzie najlepszym ( jedynym) przyjacielem jest ziemia do której można przylgnąć całym ciałem w oczekiwaniu na to, że przypadkowa kula, spadający granat rozerwie kogoś innego.
Autor opisuje obrazowo całą istotę walki na froncie, mówi wprost o tym czego nie chcielibyśmy nieraz wiedzieć, otwiera oczy patrzącym dotąd przez palce na bezsens wojny. Zwraca uwagę bardzo emocjonalna i przejmująca relacja 1 - osobowego narratora powieści Pawła. który mówi w pewnym momencie: „Jesteśmy zagubieni jak dzieci, a doświadczeni jak starzy ludzie, jesteśmy twardzi i smutni, i powierzchowni; myślę, że właściwie jesteśmy straceni”. Jak dla mnie wyjątkowa pozycja, którą wyjątkowo ciężko zapomnieć. Koniecznie

Wspólnie z młodziutkimi bohaterami, rzuconymi przez los do okopów I wojny światowej, walczymy na 1-szej linii frontu. Razem z nimi czuwamy, oczekując na nowe rozkazy i śpimy, gdziekolwiek jeśli jest tak możliwość. Śmiejemy się z żartów i dowcipów serwowanych między ofensywami i płaczemy porażeni wszechobecną śmiercią i własną bezsilnością. Krzyczymy, ostrzegając o...