Wspaniała konstrukcja świata przedstawionego dla fabuły tak banalnej i przeciętnej, że mocno uzasadnione jest podejrzenie, że Mieville zrobił sobie z czytelników jaja. I do tego autor musiał odstawiać tutaj cuda ekwilibrystyki twórczej, aby w miarę logicznie umiejscowić swój podwójnomiastowy twór w naszej rzeczywistości. Udało mu się to połowicznie, bo w zasadzie nie odpowiedział nam Mieville na jedno, najważniejsze pytanie: po co mieszkańcom Beszel i Ul-Quomy ta cała ekwilibristyka, po co to całe zamieszanie, z czego to wynika? Podejrzewam, że nie tylko mnie podczas lektury frapowało rozwiązanie tej zagadki. Przez 3/4 książki wydawało się, że wraz z rozwiązaniem zagadki morderstwa dostaniemy również odpowiedź na pytanie z czego wynika niesamowicie sztuczny i umowny podział na Beszel i Ul-Quoma i przede wszystkim czemu to wszystko ma służyć, kto i jaki ma w tym interes. A tu co? Klops. Mieville rozwiązuje sobie zagadkę kryminalną (do tego banalną i mało interesującą), a najciekawsze tematy totalnie olewa. Ogromne rozczarowanie.

Wspaniała konstrukcja świata przedstawionego dla fabuły tak banalnej i przeciętnej, że mocno uzasadnione jest podejrzenie, że Mieville zrobił sobie z czytelników jaja. I do tego autor musiał odstawiać tutaj cuda ekwilibrystyki twórczej, aby w miarę logicznie umiejscowić swój podwójnomiastowy twór w naszej rzeczywistości. Udało mu się to połowicznie, bo w zasadzie nie...