Za III tom MBC zabrałem się parę miesięcy temu, ale tej książki nie potrafię czytać od dechy do dechy, na raz, tak po prostu. Dwa - trzy rozdziały i przerwa. Może to i dobrze, bo jest czas na zastanowienie się nad tym co się przeczytało, poszperanie w innych źródłach. Nie chodzi tu tylko o malarstwo, ponieważ autor w każdym rozdziale opisuje wiele ciekawych detali dotyczących danej epoki i miejsc w których tworzyli artyści. Niczym Robert Langdon rozwiązuje symbolikę obrazów, podając przy tym mnóstwo szczegółów dotyczących ich znaczenia, metryki i zastosowania. To fantastyczne uzupełnienie tej encyklopedii malarstwa. Po lekturze trzech tomów, poznałem dwóch artystów (Jan van Eyck i Hans Holbein Młodszy),na których pewnie nie zwróciłbym uwagi, a jeśli nawet bym zwrócił, to Łysiak pokazał mi dokładnie na co patrzeć i dlaczego ich cenić. Tworzyli za pomocą pędzla, w średniowieczu a to co stworzyli dogoniła dopiero era grafiki 3D.
A co poza tym? Razi mnie czasem buńczuczny ton Łysiaka. Jego ego jest tak rozbrzmiałe, że karci każdego kto mu podpadł, a że MBC zyskało status bestsellera, rozprawia się z wszystkimi przeciwnikami – także politycznymi – na jego stronach. No cóż, kto mu zabroni. Uczciwie jednak przyznać trzeba, że można te polityczne i osobiste zagrywki zignorować. I całe szczęście. Osobiście seria MBC podoba mi się na tyle, że zamierzam na spokojnie przeczytać całość. I chociaż złapałem już Łysiaka na naciąganiu rzeczywistości i zaprzeczaniu samemu sobie, to jego wiedza dotycząca poszczególnych artystów, zasad czytania obrazów oraz tła historycznego towarzyszącego każdemu z opisywanych artystów i dzieł jest bezcenna.

Za III tom MBC zabrałem się parę miesięcy temu, ale tej książki nie potrafię czytać od dechy do dechy, na raz, tak po prostu. Dwa - trzy rozdziały i przerwa. Może to i dobrze, bo jest czas na zastanowienie się nad tym co się przeczytało, poszperanie w innych źródłach. Nie chodzi tu tylko o malarstwo, ponieważ autor w każdym rozdziale opisuje wiele ciekawych detali...

Trzeci tom z pozoru jest stosunkowo mało spektakularny - autor nie zajmuje się tu ani jednym malarskim gwiazdorem z najwyższej półki popularności, takim, którego przynajmniej nazwisko musiało się każdemu człowiekowi obić o uszy. A jednak czytało mi się go nawet jeszcze odrobinę lepiej od dwóch poprzednich. Na tym polega magia dzieła Łysiaka, że potrafi on pisać fascynująco i o malarzach gigantycznych, i o tych tylko wielkich, a i pewnie o słabych potrafiłby napisać tak, że czytałbym z zapartym tchem.

8.5/10

Trzeci tom z pozoru jest stosunkowo mało spektakularny - autor nie zajmuje się tu ani jednym malarskim gwiazdorem z najwyższej półki popularności, takim, którego przynajmniej nazwisko musiało się każdemu człowiekowi obić o uszy. A jednak czytało mi się go nawet jeszcze odrobinę lepiej od dwóch poprzednich. Na tym polega magia dzieła Łysiaka, że potrafi on pisać fascynująco...