Ukochany nieśmiertelny

Londyn. Wśród zapracowanych anglików, zafascynowanych krajem turystów i całą masą czerwonych autobusów i takichże budek telefonicznych kręcą się tu też aefrelyfenna (potocznie mówiąc: nieśmiertelni) , a wśród nich paczka przyjaciół - Nastasya, Boz, Cicely, Katy i Innocencio. Piją, palą, imprezują. Ich zachowanie kojarzy się aż z pewnym obrazkiem napotkanym kiedyś przeze mnie w Internecie: "Życie można zmarnować na wiele sposobów. Wciąż waham się, który wybrać". Zaliczają się do nieśmiertelnych, którzy wybrali pierwszy sposób na przeżycie wieczności. Pozostałe dwa to czynienie dobra lub nienawiść do wszystkiego i wszystkich... Aż pewnego dnia dochodzi do incydentu. Główna bohaterka podejmuje decyzję o ucieczce do Ameryki (w tajemnicy przed "przyjaciółmi"). Jedzie do Ośrodka dla Zagubionych Nieśmiertelnych. Poznaje tam Reyna; wydaje jej się, że kiedyś go spotkała, ale to przecież niemożliwe... Dziewczynie wydaje się, że zaczyna coś czuć do mężczyzny. Problem polega na tym, że on ją nienawidzi...


"Zeszłej nocy mój świat się zawalił. Teraz uciekam."


Powiem tak: intrygująca okładka zapowiadała coś o wiele ciekawszego.
Fabuła może wydawać się stereotypowa. Stop, ona nie "wydaje się", ona taka po prostu jest; dokładnie taka jak w milionach innych książek. Gdyby autorka wplotła jakieś żarty do dialogów, morale książki skoczyły w górę. To znaczy owszem, żarty były. Ale tylko jeśli pod kategorie "żarty" podciągniemy tzw. "suchary", które nie wywołują salw śmiechu, a uniesione brwi.

Walorami niektórych książek jest wartka i ciekawa akcja. W innych zaś - w tym w "Ukochanym nieśmiertelnym" - minusem jest jej rozpaczliwy brak. Faktem jest, że w "U.N." nie ma żadnych zwrotów akcji, a ciekawych scen - może dwie...

Dalej: pani Cate Tiernan przedobrzyła sprawę, jeśli chodzi o język młodzieżowy. Nasty jest obrzydliwie wulgarna. Nie nazwałabym tego plusem, nawet jeśli wulgarność jest adekwatna w stosunku do dzisiejszej młodzieży.
Jeszcze co do wyżej wspomnianego przeze mnie braku oryginalności: nieśmiertelni uprawiają "magyę".

Kiedy idę robić sobie amatorkie zdjęcia z przyjaciółkami, mówimy, że idziemy na "sesyję"... ale magya, poważnie?

Autorka mogłaby zostawić magię w spokoju, a pomyśleć nad czymś ciekawszym w świecie Nastasyi.

Nie wiem też, jak tytuł ma się do całości. "Gorących" scen z owym "ukochanym", który - jak pewnie już się domyślacie - nazywa się Reyn, było nie mniej ni więcej - dwie.
Książka zakończyła się w dziwnym momencie, a sam koniec był lekko niezrozumiały.

Podałam tyle wad, a zalet wcale. Czas to nadrobić, choć zauważyłam w książce tylko jedną: pani Tiernan podjęła temat ważnych problemów życiowych ludzi. Być może po raz kolejny coś "przedobrzyła", bo przeczytać mogłam zarówno o nieszczęśliwej miłości, stracie bliskich, patologii rodzinnej, jak i o kłamstwach, nienawiści i nałogach... ale cel został osiągnięty: czytelnik wie, co może stać się z człowiekiem, który w bólu (albo i niekoniecznie w nim) stoczył się za nisko, bo nie patrzył na nic dookoła.

Podsumowując: książki nie czyta się ani lekko ani z jakąś specjalną specjalną przyjemnością, ale nie jest to opowieść bez żadnych wartości. Ma w sobie jakiś specyficzny "gatunek" magii, nakazujący życie w zgodzie z naturą.
"Ukochanego nieśmiertelnego" oceniam na 4/10.
Nie powiem, że książkę polecam, ale nie powiem też, że jest jakaś beznadziejnie słaba - więc pozostawiam decyzję o przeczytaniu bądź nieprzeczytaniu jej Wam :)


zapraszam na mojego bloga: http://wpapierowymswiecie.blogspot.com/ :)

Ukochany nieśmiertelny

Londyn. Wśród zapracowanych anglików, zafascynowanych krajem turystów i całą masą czerwonych autobusów i takichże budek telefonicznych kręcą się tu też aefrelyfenna (potocznie mówiąc: nieśmiertelni) , a wśród nich paczka przyjaciół - Nastasya, Boz, Cicely, Katy i Innocencio. Piją, palą, imprezują. Ich zachowanie kojarzy się aż z pewnym obrazkiem...