Książka uświadamiająca, jak wielkiego poświęcenia wymaga opieka nad osobą ciężko chorą (bez względu na to, jaka to choroba). I że nawet jeśli jest to najukochańsza osoba, człowiek może nie być w stanie poświęcić się całkowicie. I że nikt nie ma prawa go za to źle osądzać. Przy okazji też książka odzierająca śmierć na AIDS z romantyzmu, jaki nadało jej kino.

Książka uświadamiająca, jak wielkiego poświęcenia wymaga opieka nad osobą ciężko chorą (bez względu na to, jaka to choroba). I że nawet jeśli jest to najukochańsza osoba, człowiek może nie być w stanie poświęcić się całkowicie. I że nikt nie ma prawa go za to źle osądzać. Przy okazji też książka odzierająca śmierć na AIDS z romantyzmu, jaki nadało jej kino.

"Ciągle przeżywam to samo: żal, że muszę przyjąć jego śmierć, to, że zniknął z powierzchni ziemi, że nigdy go nie odnajdę, choćbym nie wiem jak szukał. Nigdy już nie będzie ze mną leżał w łóżku, nie będzie się ze mną śmiał, nigdy już nie będzie o mnie zazdrosny, nigdy, przenigdy. Straszna pewność."

Książka jest napisana językiem prostym, po prostu ludzkim.
Celem było przekazanie ogromnego bólu, cierpienia a przede wszystkim walki z chorobą.

Nie zliczę ile razy płakałem przy tej książce, ale nigdy nic mnie tak nie poruszyło...

Bije od niej siła a ze słów płynie niewiarygodna moc. Wiedzieć że historia wydarzyła się naprawdę to jedno ale czuć ją to co innego.

"Ciągle przeżywam to samo: żal, że muszę przyjąć jego śmierć, to, że zniknął z powierzchni ziemi, że nigdy go nie odnajdę, choćbym nie wiem jak szukał. Nigdy już nie będzie ze mną leżał w łóżku, nie będzie się ze mną śmiał, nigdy już nie będzie o mnie zazdrosny, nigdy, przenigdy. Straszna pewność."

Książka jest napisana językiem prostym, po prostu ludzkim.
Celem było...

Piękna i wstrząsająca, tymi słowami najprościej opisać mi tę książkę. Podtytuł tak naprawdę jest trochę mylący, AIDS jest tylko jednym z wielu poruszanych tu problemów. Strach przed śmiertelnym wirusem, zmaganie się z rakiem, obawy przed dyskryminacją, ujawnienie się jako homoseksualista, odnalezienie się w innym kraju i zupełnie innej kulturze, jeszcze świeża i namiętna miłość, wreszcie śmierć ukochanego - to wszystko przeżywał i przez rok konsekwentnie opisywał Josef. Autor pisze prosto i szczerze, niejednokrotnie miałam łzy w oczach i strach w sercu, że kiedyś na moich rękach też może umrzeć ukochana osoba. Polecam, to naprawdę dobra i mocna książka.

Piękna i wstrząsająca, tymi słowami najprościej opisać mi tę książkę. Podtytuł tak naprawdę jest trochę mylący, AIDS jest tylko jednym z wielu poruszanych tu problemów. Strach przed śmiertelnym wirusem, zmaganie się z rakiem, obawy przed dyskryminacją, ujawnienie się jako homoseksualista, odnalezienie się w innym kraju i zupełnie innej kulturze, jeszcze świeża i namiętna...

Pamiętnik opisujący ostatnie miesiące życia chorego przedstawiony oczami jego kochanka/partnera. Co poraża w tej książce, to ból wynikający z prawdy, ciężaru i autentyczności cierpień. Nawet natężenie miłości, jaką emanuje ta książka (w pewnych momentach powiedziałabym nawet że aż ZA bardzo) nie gorszy, ani nie doskwiera - czytelnik jest w stanie to zrozumieć i w zależności czy chce poznać end, który nie koniecznie może być happy (o tym zdecyduje on sam)- dobrnie do końca, lub pozostanie gdzieś w środku chowając się przed narastającymi i piętrzącymi się bez końca problemami bohaterów.

Nie, nie jest to męsko-męskie love story.

Ciężko jest mi oceniać tą książkę - ocenić czy była ona aż tak brutalna i przepełniona cierpieniem, że należy się wysoka ocena? Guzik prawda. Pozycja obowiązkowa dla tych, którzy mają mocne nerwy.

Książka nie podlega ocenie.

Pamiętnik opisujący ostatnie miesiące życia chorego przedstawiony oczami jego kochanka/partnera. Co poraża w tej książce, to ból wynikający z prawdy, ciężaru i autentyczności cierpień. Nawet natężenie miłości, jaką emanuje ta książka (w pewnych momentach powiedziałabym nawet że aż ZA bardzo) nie gorszy, ani nie doskwiera - czytelnik jest w stanie to zrozumieć i w zależności...

"I będę trwał przy tobie w imię dobrego i złego aż po samą śmierć" - te nieco sparafrazowane słowa bezpośrednio odnoszą się do historii Josefa i Manuela.
Opowieść wstrząsająca i porażająca. Jeszcze chyba nigdy nie spotkałem się z tak ogromną dawką uczuć, emocji i oddania kochanej osobie.

"I będę trwał przy tobie w imię dobrego i złego aż po samą śmierć" - te nieco sparafrazowane słowa bezpośrednio odnoszą się do historii Josefa i Manuela.
Opowieść wstrząsająca i porażająca. Jeszcze chyba nigdy nie spotkałem się z tak ogromną dawką uczuć, emocji i oddania kochanej osobie.

AIDS wciąż jest chorobą, która zbiera ogromne żniwo na całym świecie. Choć medycyna postępuje naprzód, lekarstwo na tę przypadłość ciągle nie zostało jeszcze odkryte. Obecnie wiemy o tej chorobie więcej, niż kilkanaście lat temu, jednakże lek cały czas pozostaje wielką niewiadomą.

Jednym z ludzi, którzy bezpośrednio zetknęli się z AIDS jest Josef Gabriel, autor książki „Przekwitający mak”. Powieść ta to osobisty dziennik mężczyzny, w którym opisuje on okres swojego życia, gdy choroba wkradła się w jego codzienność, dokonując ogromnych i nieodwracalnych zmian. Dzięki zapiskom Josefa możemy cofnąć się do 1985 roku i poznać relację z pierwszej ręki - relację piękną i bolesną, a zarazem niezwykle szczerą.

Raczej spokojne i zwyczajne życie Josefa i jego partnera Manuela drastycznie się zmienia, gdy okazuje się, iż Manuel cierpi na AIDS. Wiadomość ta sprawia, że mężczyźni tracą grunt pod nogami, stając przed całkowicie obcą i bardzo ciężką sytuacją. Wraz z postępem choroby Manuel postanawia wyjechać do rodzinnego Meksyku, by spędzić ostatnie chwile w gronie najbliższych. Josef nie chce opuszczać ukochanego, podejmuje więc trudną decyzję, porzuca wszystko, i wraz z Manuelem wyrusza w podróż do w gruncie rzeczy obcego kraju. Tam autor dziennika poświęca każdą wolną chwilę na opiekę nad chorym partnerem; stara się dodawać mu sił i otuchy, nawet w tych najtrudniejszych momentach.

„Pozytywny - piękne słowo, a jednak uderzyło w moje życie jak bomba.”

Wydaje mi się, że chyba żadna książka nie poruszyła mnie w taki sposób. „Przekwitający mak” dotknął najczulszej struny, sprawiając, że przeżywałam wszystko wraz z bohaterami; razem z nimi trzymałam kciuki za powrót Manuela do zdrowia, razem z nimi płakałam, powoli tracąc już nadzieję. To okropne, jak okrutny może być los, uderzając w najmniej spodziewanej chwili.

Jestem pod wielkim wrażeniem tego, jak Josef gotów był poświęcić się dla ukochanego mężczyzny. Zostawił dosłownie wszystko: rodzinę, dom, pracę, by wiele miesięcy pielęgnować umierającego partnera. Jednak jak każdy z nas był człowiekiem, miewał gorsze chwile, był zmęczony całą tą sytuacją, mimo to nie opuścił Manuela w potrzebie, wytrwale pozostając u jego boku.

Sytuacja zarówno autora dziennika, jak i jego partnera, była niewyobrażalnie wręcz trudna. Każdy z nich znalazł się w niezmiernie bolesnym położeniu. Josef mógł jedynie bezradnie patrzeć na cierpienie ukochanego, który z każdym dniem coraz bardziej oddalał się od niego i swej pasji, którą był taniec. Jak okropna musi być taka bezsilność, patrzenie na powolnie rozwijanie się zabójczej choroby u najbliższej osoby? Manuel zaś nagle stanął przed obliczem niemal pewnej śmierci, której świadomość towarzyszyła mu w każdej minucie życia.

Co najbardziej boli w tej historii? Myślę, że jej autentyczność. Czym innym jest czytanie o postaciach wykreowanych przez wyobraźnię autora, a czym innym poznawanie losów ludzi, którzy naprawdę przeżywali to wszystko. Ponadto historia Josefa i Manuela bynajmniej nie jest odosobnionym przypadkiem. Ogromna ilość ludzi umarła na tę chorobę i wielu wciąż podziela ich los.

Lektura „Przekwitającego maku” była jedną z najwspanialszych rzeczy które mi się przydarzyły w ostatnim okresie czasu, choć wiem, że dużo czasu minie, nim w końcu się po niej pozbieram. Jestem pewna, że jeszcze długo będę wracać myślami do tej książki. Tak poruszającej historii o miłości i poświęceniu po prostu nie da się zapomnieć.

AIDS wciąż jest chorobą, która zbiera ogromne żniwo na całym świecie. Choć medycyna postępuje naprzód, lekarstwo na tę przypadłość ciągle nie zostało jeszcze odkryte. Obecnie wiemy o tej chorobie więcej, niż kilkanaście lat temu, jednakże lek cały czas pozostaje wielką niewiadomą.

Jednym z ludzi, którzy bezpośrednio zetknęli się z AIDS jest Josef Gabriel, autor książki...

Nie istnieją takie słowa, które byłyby w stanie oddać mnogość emocji, jakie wywołała we mnie ta lektura.
"Przekwitający mak: AIDS - ostatnie miesiące pewnej miłości", to pamiętnik przepełniony uczuciami, wątpliwościami, słabościami, rezygnacją, a jednocześnie niezwykłą wolą walki z nieuniknionym. Przynoszący ulgę piszącemu i dający nadzieję na coś lepszego, na możliwość wygrania z góry przegranej walki. Niezwykle osobisty zapis przeżyć osoby obserwującej nieuchronną śmierć ukochanego. Łatwiej zrozumieć go komuś, kto sam przez to przeszedł (niekoniecznie mam tutaj na myśli borykanie się z AIDS). Komuś, kto z dnia na dzień obserwował zmiany zachodzące w ukochanej osobie, prowadzące do jej stopniowego „zanikania”. Chęć pomocy, niemoc i idące za nią rozgoryczenie - to wszystko łączy tych, którzy zmuszeni są obserwować ludzkie cierpienie gdy nic nie daje oczekiwanych rezultatów i pozostaje już jedynie czekać. Czekać, wyrzucając sobie, że może mogliśmy zrobić coś więcej, bardziej się starać, bardziej kochać. Warto zapoznać się z tą historią choćby dlatego, by lepiej poznać, a dzięki temu także zrozumieć, że bez względu na orientację seksualną zarówno miłość jak i cierpienie odczuwane są tak samo. Ten niezwykle poruszający pamiętnik, to krzyk rozpaczy człowieka, tkwiącego w koszmarze bezsilności. Bez wątpienia jest to lektura, rzucająca światło na istotne problemy, obok których nie sposób przejść obojętnie.
Polecam. Naprawdę warto.

Nie istnieją takie słowa, które byłyby w stanie oddać mnogość emocji, jakie wywołała we mnie ta lektura.
"Przekwitający mak: AIDS - ostatnie miesiące pewnej miłości", to pamiętnik przepełniony uczuciami, wątpliwościami, słabościami, rezygnacją, a jednocześnie niezwykłą wolą walki z nieuniknionym. Przynoszący ulgę piszącemu i dający nadzieję na coś lepszego, na możliwość...

Książka w formie pamiętnika. Opisuje ostatnie miesiące chorego na AIDS widziane oczami jego kochanka. Ciężka tematyka, nie ma szczęśliwego zakończenia, tylko smutek rezygnacja i miłość. Moim zdaniem książka nie dla osób które szukają podpory na duchu. Ciężko się czyta. Aż gęsta od problemów jego autora... ale takie jest życie - jest to autentyczny pamiętnik.

Książka w formie pamiętnika. Opisuje ostatnie miesiące chorego na AIDS widziane oczami jego kochanka. Ciężka tematyka, nie ma szczęśliwego zakończenia, tylko smutek rezygnacja i miłość. Moim zdaniem książka nie dla osób które szukają podpory na duchu. Ciężko się czyta. Aż gęsta od problemów jego autora... ale takie jest życie - jest to autentyczny pamiętnik.

Dziennik Josefa Gabriela, mimo że liczy tylko 216, jest najbardziej poruszającą książką, którą trzymałem w dłoniach od miesięcy. Jeśli macie możliwość przeczytania - nie zastanawiajcie się ani przez chwilę.

Dziennik Josefa Gabriela, mimo że liczy tylko 216, jest najbardziej poruszającą książką, którą trzymałem w dłoniach od miesięcy. Jeśli macie możliwość przeczytania - nie zastanawiajcie się ani przez chwilę.

Prawdziwa. Prawdziwa do bólu. Z czasem na pewno pojawi się opinia, ale z pewnością nie ocena.

Prawdziwa. Prawdziwa do bólu. Z czasem na pewno pojawi się opinia, ale z pewnością nie ocena.