Rozumiem, że książki <i>tej Michalak</i> wielu mogą się nie spodobać. Są naiwne, są przewidywalne, a wszystko nieubłaganie dąży do szczęśliwego zakończenia. Tak w istocie jest, ale… tak MUSI być. Ja już zdążyłam się przekonać (czego zresztą trudno nie zauważyć), że książki pani Kasi, dają wiarę w marzenia, pozwalają wierzyć, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. A <i>„Rok w Poziomce”</i> to podobno trochę autobiografia, więc już sama autorka jest tego najlepszym przykładem. Profesjonalni recenzenci (a tak się składa, że ostatnio wrzało na temat profesjonalnej krytyki) mogą sobie mieszać z błotem literaturę dla kucharek. Fakt, proza tego typu nie zaspokaja górnolotnych ambicji, ale to właśnie te książki znikają z półek księgarni w ekspresowym tempie i to ową literaturę dla kucharek chcą czytać kobiety. Bo kiedy niebo spada nam na głowę, miło jest schować się w <i>Poziomce, Poczekajce</i> lub wstąpić do <i>Sklepiku z Niespodzianką</i> i choć na chwilę zapomnieć o troskach i problemach dnia codziennego. A jeśli nadal nie jesteście przekonani, to pozostaje jeszcze <i>Nadzieja</i>…

Rozumiem, że książki <i>tej Michalak</i> wielu mogą się nie spodobać. Są naiwne, są przewidywalne, a wszystko nieubłaganie dąży do szczęśliwego zakończenia. Tak w istocie jest, ale… tak MUSI być. Ja już zdążyłam się przekonać (czego zresztą trudno nie zauważyć), że książki pani Kasi, dają wiarę w marzenia, pozwalają wierzyć, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło....