Tytuł nie jest zachęcający, okładka tym bardziej, jednak chcąc odpocząć od cięższej literatury, sięgnęłam po "Jestem jaka jestem", która leżała u mnie na półce nieruszana odkąd ją dostałam. Byłam pozytywnie zaskoczona. Przyjemnie się czyta, duże litery, fabuła też całkiem niezła, ale niektóre motywy po prostu zwaliły mnie z nóg. Po pierwsze: to jest NIEMOŻLIWE, żeby ktokolwiek nauczył się grać "Dla Elizy" Beethovena w dwa tygodnie i zachwycił tym całą publiczność na konkursie talentów. W dodatku nie znając wcześniej dźwięków i pięciolinii. Sama pamiętam moje początki na fortepianie - to były utwory o fakturze monofonicznej lub też uni sono. Dopiero za jakieś dwa, trzy tygodnie grałam pierwszy utwór dwugłosowy. W przypadku mojej siostry zaś trwało to dłużej, gdyż najpierw musiała poznać dźwięki i nauczyć się czytać nuty i to w dwóch kluczach. Tak więc opisany talent trzynastolatki jest absurdlany.
Ale mimo tego książka jest dobra, szybko się czyta i można też od czasu do czasu się pośmiać. Niektóre fragmenty chwytały za serce, w jeszcze innych odczuwałam stres i napięcie. Polubiłam Hershey za jej ironiczne teksty i osobowość:). I podziwiam Phoebe za to, jaką jest przyjaciółką.

Tytuł nie jest zachęcający, okładka tym bardziej, jednak chcąc odpocząć od cięższej literatury, sięgnęłam po "Jestem jaka jestem", która leżała u mnie na półce nieruszana odkąd ją dostałam. Byłam pozytywnie zaskoczona. Przyjemnie się czyta, duże litery, fabuła też całkiem niezła, ale niektóre motywy po prostu zwaliły mnie z nóg. Po pierwsze: to jest NIEMOŻLIWE, żeby...