Romans to gatunek, który szczyt popularności osiągnął w latach '80 XX wieku. W 2012 roku 50% książek zakupionych w USA stanowiły romanse. Akcja zgodnie z konwencją dotyczy romantycznej miłości i budowania związku miłosnego, z reguły kończy się happy endem. Katzir napisała romans intelektualny, czyli raczej nie dla gospodyń domowych do których zazwyczaj była kierowana "seria różowa". Ciekawie splata wyświechtany gatunek z powieścią inicjacyjną i quasi-autobograficzną(nawiązując do "W poszukiwaniu straconego czasu" Prousta). Trzeba przyznać, że robi to zręcznie.
Przyznam, że pierwsze 50 stron wymęczyłam i już miałam odłożyć powieść, gdyż nie przepadam za "książkami o miłości". Jednak z nudów przekroczyłam rubikon i dalej było interesująco.
Zaczęło się dość banalnie. Wrażliwa dwudziestodwuletnia studentka poznaje dojrzałego, żonatego mężczyznę, który mógłby być jej ojcem. Zabiera ją w podróż, kupuje prezenty. Ona marzy, by zostać pisarką, on jest intelektualistą, który ją inspiruje. Ona jest młoda, pełna wigoru. On stary, na skraju załamania nerwowego. Ona piękna, on brzydki jak diabeł. Powstaje między nimi namiętność. Intelektualne rozmowy w kawiarniach, przeplatają się ze scenami kopulacji. Zakończenie tej historii jest od początku przewidywalne. Jednak powieść wciąga, ponieważ pisarka stworzyła wiarygodne, dość pogłębione psychologicznie postaci. Poza tym jak szef kuchni, wie czego dodać aby strawa była smaczna. Toteż sprawnie splata wątki, motywy, realia dzięki którym mimo przewidywalności nie nudzimy się.
Nieco oderwana od rzeczywistości Rywi, dzięki romansowi oraz problemom rodzinnym, dojrzewa. Zaczyna lepiej rozumieć siebie i swoich bliskich. I przede wszystkim zaczyna pisać.
Zwichrowane historie życia jej bliskich, pokazują specyfikę Izraela. Powieść, także odważnie prezentuje kobiecość: Rywi marzy by być pisarką kolekcjonującą kochanków, jest wyzwolona seksualnie. Choć można zarzucić, że jej styl życia ociera się o stereotyp bohemy artystycznej. Tym bardziej, że z Igalem podróżuje do Paryża, mekki kochanków i artystów.
Pisarce udało się uchwycić specyfikę doświadczenia kobiecego: feministyczne wyzwolenie, a z drugiej strony życie zgodne z tradycją norm społecznych. Wyemancypowana bohaterka wie, że w przyszłości założy rodzinę i zostanie matką. To nie kłuci się w żaden sposób z tym, że chce pisać. Pokazuje jak fundamentalna jest instytucja rodziny w Izraelu. Z jednej strony jest dużym wsparciem, kształtuje bohaterów, może też niszczyć, wymagając poświęceń ponad siły.
Nie mogę zdradzić wszystkiego. Jednak biorąc pod uwagę, że książka powstała w latach '90 to śmiało prezentuje zagadnienia społeczne (aborcji, eutanazji). Choć nie skłania do głębokich refleksji, polecam jako interesującą lekturę.

Romans to gatunek, który szczyt popularności osiągnął w latach '80 XX wieku. W 2012 roku 50% książek zakupionych w USA stanowiły romanse. Akcja zgodnie z konwencją dotyczy romantycznej miłości i budowania związku miłosnego, z reguły kończy się happy endem. Katzir napisała romans intelektualny, czyli raczej nie dla gospodyń domowych do których zazwyczaj była kierowana...