Ilekroć Silverberg odchodzi od swojego dyżurnego tematu, czyli niebotycznych gór/wież/whatever oraz zmiennokształtnych istot (z tego nurtu w sumie są "Ciernie", "Szklana wieża", "Królestwa ściany" i cały Majipoor), a także nie zabiera się za rozwlekanie cudzych opowiadań w sążniste powieści (jak choćby "Nastanie nocy" i "Brzydki mały chłopiec"), tylekroć wychodzą mu powieści dobre ("Czas przemian", "Człowiek w labiryncie") lub bardzo dobre ("Księga czaszek" i - wyjątkowo - "W dół, do ziemi", ze zmiennokształtymi i niebotyczną górą). "Umierając żyjemy" doskonale wpasowuje się w tę zasadę, jest to bowiem powieść nietypowa jak na tego autora, bo osadzona w naszej, siermiężnej rzeczywistości, posiadająca styczność z literaturą fantastyczną wyłącznie dzięki temu, że jej bohater potrafi odczytywać myśli innych osób.

Nasz wydawca też zresztą zorientował się, że sf jest tutaj tylko pewnego rodzaju listkiem figowym i wydał książkę w serii prozy światowej. Bo tak naprawdę "Umierając żyjemy" jest z grubsza autobiografią nowojorskiego Żyda, który miał nadzwyczajny dar, ale zupełnie nie potrafił go wykorzystać, a w dodatku spaprał sobie życie kilkoma zupełnie chybionymi bądź w głupi sposób zakończonymi związkami. A wszystko właśnie przez telepatię, która nic dobrego mu nie przyniosła, i z którą nie potrafił sobie w żaden sposób sensownie poradzić. Aż w pewnym momencie stwierdził, że ta niechciana, ale w pewien sposób niezbędna dlań moc stopniowo zaczyna słabnąć i zanikać.

Akcji tu niewiele, dialogów też, za to jest cała fura retrospekcji, przemyśleń i różnorakiej maści nawiązań do klasyki. Jest też całkiem sporo interesująco odmalowanych postaci, powodujących, że cała opowieść wygląda dość wiarygodnie i w pewien sposób "normalnie", zupełnie jakby element telepatii nie tyle był ważnym akcentem sf, ile rekwizytem mającym uwypuklić i nieco wyolbrzymić odmienność bohatera, jego brak dostosowania społecznego i bezsensowne skomplikowanie relacji z rodziną i znajomymi. To smutna w wydźwięku powieść, ale ładnie podana i poniekąd mówiąca, że bez telepatii żyje się znacznie lepiej, łatwiej i bardziej beztrosko. I w sumie można się cieszyć, że nasze głowy wolne są od myśli innych osób.

Ilekroć Silverberg odchodzi od swojego dyżurnego tematu, czyli niebotycznych gór/wież/whatever oraz zmiennokształtnych istot (z tego nurtu w sumie są "Ciernie", "Szklana wieża", "Królestwa ściany" i cały Majipoor), a także nie zabiera się za rozwlekanie cudzych opowiadań w sążniste powieści (jak choćby "Nastanie nocy" i "Brzydki mały chłopiec"), tylekroć wychodzą mu...