Młody, tęgi pan w rogowych okularach siedzi na krześle i je obiad. Patrzysz na niego i konstatujesz: ma przed sobą dymiący talerz ze zrazami, sosem i kartoflami i zamierza wszystko po kolei pochłonąć. Rozgląda się dookoła, a przecież nie ma w pobliżu nikogo, siedzi przy stole sam, a jednak niepokoi się, kraje i rozgniata jedzenie, wsuwa je szybko do ust, raz, dwa, raz, dwa, a kiedy tak pracuje (raz, dwa, raz, dwa), kraje,gniecie i pochłania wącha i łyka - oczy jego obserwują topniejąc zawartość talerza, strzegą jedzenia jak dwa złośliwe psy i taksują jego objętość. Jeszcze jeden kęs - ostatni. Koniec - jest gotów, teraz wstaje, gruby i ociężały, zeżarł już wszystko, może zapłacić.

Młody, tęgi pan w rogowych okularach siedzi na krześle i je obiad. Patrzysz na niego i konstatujesz: ma przed sobą dymiący talerz ze zrazami...

Najważniejsze w człowieku to jego oczy i nogi. Trzeba umieć patrzeć na świat i znaleźć do niego drogę.

Najważniejsze w człowieku to jego oczy i nogi. Trzeba umieć patrzeć na świat i znaleźć do niego drogę.

Był to proces odkrywczy, proces szczególnego rodzaju. Franciszek Biberkopf nie chodził tędy tak jak my. On pędził przez ciemną ulicę, obijał się o drzewa, a im szybciej biegł, tym mocniej się o nie uderzał. Było już ciemno, on zaś, ilekroć wpadał na drzewo, przerażony zaciskał powieki. A im mocniej się uderzał, z tym większym przerażeniem zaciskał powieki. Lecz wreszcie doszedł — z głową rozbitą, półprzytomny. Gdy upadł — otworzyły mu się oczy.

Był to proces odkrywczy, proces szczególnego rodzaju. Franciszek Biberkopf nie chodził tędy tak jak my. On pędził przez ciemną ulicę, obijał...