Moje pierwsze zetknięcie z A. Lowenem. Wygląda na to - co bardzo polubiłem - że to nie tylko psychoterapeuta ale też socjolog bowiem w swych ogólniejszych rozważaniach opisuje dzisiejszą kulturę zachodnią, która nadal jest opresyjna, choć nieco może inaczej niż za czasów dzieła "Kultura Jako Źródło Cierpień" wiadomo czyjego autorstwa. Za czasów Freuda szerzyły się nerwice, dziś kulturze doskwiera powrzechny narcyzm - a może lepiej - to ona go powoduje. Oczywiście narcyzm nie jest tym za co go się powszechnie uważa. Narcyz nie kocha samego siebie. Owszem, kocha - wyłącznie, w sposób nieświadomy, własne ego. Nie jest bowiem zdolny do miłości. Osobiście od diagnozy narcyzmu czy jego etiologii głownie rodzinnej, bardziej zainteresowała mnie diagnoza iście socjologiczna współczesnych czasów. Coraz trudniej jednostce ludzkiej oprzeć się wszechobecnej, nadmiernej stymulacji - co często powoduje nieświadome działania adaptacyjne ego skutkujące zanikiem uczuć, aż do zaprzeczania ich obecności. Postęp technologiczny wcale szczęściu nie służy gdyż właśnie powoduje ową nadmierną stymulację i adaptację. Coś co 50 lat temu nie było do pomyślenia dziś przyjmowane jest jako normalne, co właśnie jest dziełem mechanizmu adaptacji ego. M. Heidegger (który był również niezłym socjologiem) uważał, że za wszelką zmianą w dziedzinie ogólnej myśli ludzkiej czy idei kryje się postęp technologiczny, idee nie tworzą się same. Z kolei marksiści przyjęli tezę, że wszystkim absolutnie rządzą metody wytwarzania oraz dystrybucji dóbr. Obie obserwacje są zgodne. Teraz należy dodać, że postęp technologiczny powoduje coraz większą stymulację, co oczywiście sprzyja pojawieniu się zdaniem autora narcyzmu jako powszechnego zjawiska. Jednak autor w fatalizm nie popada pisząc często jak wytrawny pedagog. Wskazuje błędy wychowawcze, których nawet w tych czasach da się uniknąć, stawiając na pozycji wtórnej prawa społeczne. Więc znów mamy do czynienia z uzdrawianiem jednostek raczej niż społeczeństw. Po raz kolejny pojawia się słowo - klucz: świadomość. Autor więc kaganka oświaty ogółowi odgórnie nie niesie, woli zająć się rozświetlaniem mroków nieświadomości u jednostek.

Moje pierwsze zetknięcie z A. Lowenem. Wygląda na to - co bardzo polubiłem - że to nie tylko psychoterapeuta ale też socjolog bowiem w swych ogólniejszych rozważaniach opisuje dzisiejszą kulturę zachodnią, która nadal jest opresyjna, choć nieco może inaczej niż za czasów dzieła "Kultura Jako Źródło Cierpień" wiadomo czyjego autorstwa. Za czasów Freuda szerzyły się nerwice,...