Klasyk i rozumiem dlaczego, ale jednak nie jest to klasyk, który porywa i zachwyca.

Vance miał niewątpliwie talent i udało mu się napisać książkę metodą, która u większości autorów zaowocowałaby dziełem kompletnie niestrawnym. Mówię o metodzie "To fantastyka, tu można wszystko!". Czytając "Umierającą Ziemię" miałam wrażenie, że autor pisał ją kompletnie bez planu, sklejając po prostu ze sobą epizody, z których, prawdę powiedziawszy, nie wszystkie trzymają się logicznie kupy (zakończenie "Oczu Nadświata" każe się zastanawiać, po co cała ta podróż, skoro można było załatwić wszystko wcześniej...). Ot, kiedy autor nie wie, co napisać, wyciąga z kieszeni nowego niezwykłego stwora, nowy magiczny przedmiot i pisze dalej. O dziwo, akurat w tym wypadku całkiem ciekawie to wychodzi, bo Vance miał wielką wyobraźnię. Gdyby umiał jeszcze układać jej twory w większe, spójne całości, stworzyłby arcydzieło. Nie ulega jednak wątpliwości, że i tak napisał książkę, która wywarła na fantastykę wielki wpływ (polecam antologię "Pieśni Umierającej Ziemi", napisaną przez, no cóż, lepszych w mojej opinii autorów niż sam Vance).
Podoba mi się też język, którym książka jest napisana. Owszem, czasem oscyluje na krawędzi grafomanii, ale jest malowniczy i bardzo obrazowy. Bez niego cała ta rozbuchana wyobraźnia i nieplanowane fabuły mogłyby być zupełnie niestrawne.

Klasyk i rozumiem dlaczego, ale jednak nie jest to klasyk, który porywa i zachwyca.

Vance miał niewątpliwie talent i udało mu się napisać książkę metodą, która u większości autorów zaowocowałaby dziełem kompletnie niestrawnym. Mówię o metodzie "To fantastyka, tu można wszystko!". Czytając "Umierającą Ziemię" miałam wrażenie, że autor pisał ją kompletnie bez planu,...