„- A którego z nich, powiedz, można ukatrupić za pomocą zwierciadła?
- Każdego. Jeśli walnąć prosto w łeb.”
I na sam koniec Sapkowski nie szczędzi nam humoru. Była „Ania z Zielonego Wzgórza’, był i „Harry Potter”, to i na „Wiedźmina” przyszła pora. Niestety już ostatnia… jednakże nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.
„To było za nimi.
A przed nimi było wszystko.”
Ciri – przez elfy zwana Panią Jeziora – po przejściu przez wieżę trafia do innego wymiaru. Do elfów. Jednakże wszystkim chodzi tylko o jedno – o jej dziecko. I to nie tylko elfom, wszyscy chcieliby wykorzystać Lwiątko.
Geralt jak zawsze wraz z kompanią szuka swego Przeznaczenia. Choć na pewien czas zaszyje się w pewnym królestwie, gdzie główną gwiazdą jest Jaskier. Pozna kobietę i dopiero naprawdę ważna wiadomość jest w stanie oderwać go od tamtej rzeczywistości.
A Yennefer, zapytacie, co z nią? Siedzi przetrzymywana w lochu.
Jednak pomimo licznych trudności, nareszcie uda się wszystkim spotkać. Tylko jaką cenę trzeba będzie za to zapłacić?

Przez pierwsze 50 stron książka w ogóle mi się nie podobała – za to gwiazdka w dół! Nimue i Condwiramurs? Ten wątek można było sobie darować. Podobnie jak Jarrego. Wolałabym więcej o Ciri, Geralcie i Yennefer. Kolejna gwiazdka w dół. Ale jednak to nie zniweczyło mojej wielkiej chęci odkrycia końcowych losów naszych bohaterów. A można powiedzieć, że jestem nawet zadowolona z przebiegu zdarzeń, jednakże nadal niektóre pytania cisną mi się na usta…
Wszystkim bardzo polecam klasykę polskiej fantasy! Na pewno będziecie zadowoleni!

„- A którego z nich, powiedz, można ukatrupić za pomocą zwierciadła?
- Każdego. Jeśli walnąć prosto w łeb.”
I na sam koniec Sapkowski nie szczędzi nam humoru. Była „Ania z Zielonego Wzgórza’, był i „Harry Potter”, to i na „Wiedźmina” przyszła pora. Niestety już ostatnia… jednakże nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.
„To było za nimi.
A przed nimi było...