Najbardziej osławiona powieść Stanisława Lema „Solaris” jest dla mnie trudna w ocenie. Nie jestem w stanie jednoznacznie odpowiedzieć, czy powieść ta podoba mi się czy nie. Na tak zadane pytanie musiałbym odpowiedzieć i tak i nie.
Zdecydowanie jest to klasyka gatunku, którą warto poznać, tym bardziej, że jest to bodajże jedna z dwóch powieści polskiego autorstwa uznana za światowy bestseler.
W powieści tej zawarty jest głęboki ładunek emocjonalny oraz psychologiczny i tym mnie zachwyciła. Swoiste studium umysłów poddanych ostatecznej konfrontacji z własnymi pragnieniami oraz wspomnieniami czyni tą powieść osobliwą i specyficzną ale też intrygującą, jednak z przydługawymi, niekiedy wręcz nudzący opisami Solarisa, które w mojej ocenie są zbędne i czasami zniechęcające do dalszego czytania, odrywające od meritum jakim jest główne przesłanie autora tej wspaniałej powieści. A jakie ono właściwie jest? Dla każdego pewnie będzie inne. Ja dobrnąwszy do końca powieści zostałem z kilkoma ważnymi dla mnie pytaniami: Czy powinniśmy za wszelką cenę poszukiwać cywilizacji, której istoty najprawdopodobniej i tak nie zrozumiemy ze względu na ułomność natury ludzkiej przejawiającej się w „ziemskim zaszufladkowaniu”? Czy nasza moralność może nie mieć zastosowanie poza naszą planetą i społeczeństwem, które tą moralność stworzyły i czy możemy ja porzucić wraz z „oderwaniem się” od naszej planety i stosować zupełnie nieznane nam wzorce zachowań dostosowując się tym samym do nowych realiów? Czy Solaris urzeczywistniając pragnienia bohaterów zawarte w ich wspomnieniach, w swoim zamyśle chciał im uzmysłowić ludzką naturę, w którą wpisana jest pamięć dobrych (miłość, szczęśliwe chwile) ale i też złych wspomnień (wyrzutach sumienia, żal)? I co dla mnie najważniejsze, dlaczego Bóg jest istotą ułomną?
Te pytania pozostaną dla mnie zawsze otwarte i aktualne tak jak aktualną zawsze pozostanie powieść Solaris, ze względu na fakt, iż jest powieścią ponadczasową.

Najbardziej osławiona powieść Stanisława Lema „Solaris” jest dla mnie trudna w ocenie. Nie jestem w stanie jednoznacznie odpowiedzieć, czy powieść ta podoba mi się czy nie. Na tak zadane pytanie musiałbym odpowiedzieć i tak i nie.
Zdecydowanie jest to klasyka gatunku, którą warto poznać, tym bardziej, że jest to bodajże jedna z dwóch powieści polskiego autorstwa uznana za...