Kris, psycholog z wykształceniem solarystycznym zostaje wysłany na stację mieszczącą się nad... no właśnie. Nad gigantycznym, czarnym tworem o wadze kilku bilionów ton okalającym całą planetę, z wyglądu przypominającym czarny ocean posiadający przedziwne zapędy architektoniczne i umiejętność łamania wewnątrz siebie praw fizyki, co zawdzięcza swojej bliżej niezidentyfikowanej "psychice". Zbyt zmechanizowany na zwierzę i zbyt kreatywny na maszynę, będąc istnym fenomenem stał się obiektem badań tysięcy naukowców, tematem setek tomiszczy, bohaterem prasy brukowej i naukowej, a także dzięki niemu nauka wypuściła nową gałąź. Mimo to, środowisko naukowe, zniechęcone niemożliwością zrozumienia tego przedziwnego tworu czy nawiązaniem z nim kontaktu, stopniowo zaczęło obcinać budżet przeznaczony na bezowocne badania. Stację obecnie zamieszkuje jedynie trzech naukowców, w tym były nauczyciel Krisa. A przynajmniej powinno, bo kiedy nasz bohater przybywa, zastaje jeno nieziemski syf, popsute maszyny i niepokojącą ciszę. Szybko odkryje, że liczba mieszkańców na swój sposób uległa zarówno uszczupleniu, jak i wzrostowi, a pierwotny skład musi radzić sobie z nieuchronnie zbliżającym się szaleństwem...

Książka zaczyna się jak niezły horror, pełen niedomówień i niepokojącej atmosfery na zasadzie "ale co do?...", by powoli przejść w ponure nastroje filozoficzne. Jaka jest rola człowieka we wszechświecie - nieustraszonego zdobywcy czy niezauważalnego pyłku? Do czego jesteśmy w stanie się posunąć w samotności? Co to jest w ogóle ta świadomość, psychika, kiedy już można mówić o osobowości? Lem co prawda nie daje odpowiedzi na te pytania, ale montuje niezłą bazę do przemyśleń na ten temat, pozwalając swobodnie płynąć myślom głównego bohatera.

Niektórych styl może zmęczyć, to fakt. Niespodziewane wydarzenia przeplatane są wycieczkami do biblioteki, których owocem są ciągnące się przez pół rozdziału wykłady na temat historii Solaris, jej właściwości i tajemniczych struktur pojawiających się na powierzchni. Moją Siostrę niesamowicie umordowały, dla mnie twórcze opisy pogłębiały atmosferę "obcości" świata otaczającego naszego bohatera, prowadząc do smutnego wniosku: człowiek nigdy nie będzie w stanie do końca pojąć otaczającego go świata, bez względu na rozwinięcie nauki czy zgromadzoną wiedzę.

Podsumowując: nie dla każdego. Jednych znużą "naukowe" wątki, innych brak akcji, a jeszcze inni padną na zakończeniu prowadzącym w mało sprecyzowanym kierunku i niedoborze odpowiedzi na wszystkie tajemnice. Ja jednak szczerze polecam.

Kris, psycholog z wykształceniem solarystycznym zostaje wysłany na stację mieszczącą się nad... no właśnie. Nad gigantycznym, czarnym tworem o wadze kilku bilionów ton okalającym całą planetę, z wyglądu przypominającym czarny ocean posiadający przedziwne zapędy architektoniczne i umiejętność łamania wewnątrz siebie praw fizyki, co zawdzięcza swojej bliżej...