Czuję się w obowiązku napisać tę recenzję po dłuższym czasie od zakończenia lektury w ramach ostrzeżenia dla ludzi którzy wpiszą w gugla frazę "best fantasy books" i Patrick Rothfuss wyskoczy im na TRZECIM miejscu - po Tolkienie (okej, ten ziom był przynajmniej pionierem i autorem, było nie było, literatury klasycznej) i George'u R. "Przecenianym Że Ho" R. Martinie (co kto lubi).

Bywają na świecie ludzie, którzy chcieliby przeczytać książkę fantasy będącą jednocześnie, erm, dobrą książką - no, po prostu dobrą powieścią, a nie tylko prymitywną, szablonową historyjką pełną słabych jak g*wno w trawie bohaterów i rozwleczoną wzorem scenariusza telenoweli (i bogatą zresztą w adekwatnej jakości zwroty akcji) na milion pińcet stron.

"Imię wiatru" nie czyni w tym niechlubnym schemacie najmniejszego wyjątku. Osobiście uważam, że idea świata fantasy jest cudowna i daje olbrzymie pole do spektakularnego popisu, i aż dziwne, że najpopularniejsi autorzy w ogóle z tego nie korzystają (bądź nie potrafią skorzystać) (mało fantasy czytam, ale pragnę zaznaczyć, że sięgam tylko po fantasy opatrzone nalepką NAJLEPSZE, więc skoro to jest NAJLEPSZE to strach się bać tego, co jest średnie na jeża). Od fantasy przy całej jego baśniowości oczekiwałabym wartkości i REALIZMU.

Tymczasem.

"Imię wiatru" to płaski jak stół (bilardowy!!!) bohater który pozostaje niezmiennie idealny przez całą powieść mającą charakter retrospekcji - zero, że tak powiem, ewolucji postaci, zero refleksji, zero chociaż "popełniałem błędy, ale dzięki nim teraz jestem taki o żesz wspaniały" - nie, on był wspaniały cały czas, przypuszczam, że od samego momentu poczęcia przez równie "barwnych" rodziców przypominających - pod względem bycia przekonującymi postaciami z krwi i kości, na co co naiwniejsi mogli mieć nadzieję - potykacze z tektury (wiecie, te, co się wystawia w marketach w roli materiałów promocyjnych żeby trudniej było przejść mimo).

Autor w liceum czy gdzie tam interesował się chemią i na tej podstawie zbudował swoje "magiczne uniwersum" zadziwiająco wprost inspirowane podręcznikiem chemii w zakresie podstawowym. Poza tym założę się, no po prostu założę się z miejsca, że ziom jest fetyszystą, te wszystkie opisy (słabe) chłosty i zszywania ran wypuczające się w akcji raz po raz nie mogły się tam znaleźć przypadkiem - ale to nie jest bynajmniej wielkie pocieszenie, nawet jeśli ktoś uważa się za amatora. Gdzież plusy?...!

Dałam "Grze o tron" ocenę trzy, ale "Imię wiatru" nie jest bynajmniej lepsze. No ale niech już będzie.

Zmęczone z wykładniczo narastającym smutkiem.

Czuję się w obowiązku napisać tę recenzję po dłuższym czasie od zakończenia lektury w ramach ostrzeżenia dla ludzi którzy wpiszą w gugla frazę "best fantasy books" i Patrick Rothfuss wyskoczy im na TRZECIM miejscu - po Tolkienie (okej, ten ziom był przynajmniej pionierem i autorem, było nie było, literatury klasycznej) i George'u R. "Przecenianym Że Ho" R. Martinie (co kto...