Narratorka mnie irytowała. Znaczy rozumiem, że skoro od dziecka służy królowej Jezebel to nie jest w stanie być wobec niej obiektywna. Tylko że zestawiając dwie "propagandy" - zawartą w Biblii, która jednoznacznie czyni z Jezebel jedną z najbardziej występnych i zdradzieckich kobiet oraz tę "kronikę" dalej nie mam poczucia, że sobie poprzebywałam w czasach antycznych. Zabrakło mi tła - więcej opisów codzienności i te przeskoki o wiele lat były mi nie w smak. Owszem, bywają w tej książce zupełnie przyjemne fragmenty (i napisane zgrabnie!), tylko że całość wypada jakoś tak blado. I niech mi ktoś wyjaśni o co szło z tym ostatnim rozdziałem, gdy Jeruza pisze, co pisze w miejscu wiadomym. I jakie to ma przesłanie? Wiara jest wspaniała, tylko ludzie... (tak, parafrazuję Piłsudskiego wypowiedź o tym jak wspaniałym narodem są Polacy). Ogólnie, czytadełko przyjemne, jeno do refleksji nie pobudza. A nie, mam jedną - poproszę książkę przedstawiającą postać Jezebel bardziej jako istoty z krwi i kości.

Narratorka mnie irytowała. Znaczy rozumiem, że skoro od dziecka służy królowej Jezebel to nie jest w stanie być wobec niej obiektywna. Tylko że zestawiając dwie "propagandy" - zawartą w Biblii, która jednoznacznie czyni z Jezebel jedną z najbardziej występnych i zdradzieckich kobiet oraz tę "kronikę" dalej nie mam poczucia, że sobie poprzebywałam w czasach antycznych....