Wyprawa do starożytnego świata Sokratesa przypomniała mi o tym, jak łatwo jest chodzić w kółko i ciągle wracać do punktu wyjścia. Gdy zgodnie z myślą greckiego filozofa, podejmowałem się próby obejścia jakiegokolwiek stwierdzenia, to zawsze uświadamiałem sobie, że tak naprawdę z jakiejkolwiek strony bym spojrzał na daną sprawę, to i tak mógłbym obronić każdą rację. Uzbrojony przez wielkiego myśliciela w szacunek do mądrego przekonywania innych ludzi do swoich powodów, bawiłem się filozofią w takt dialogów spisanych przez Platona. Okazało się to bardzo ciekawym zajęciem podczas długich, zimowych wieczorów. Na kilka dni przesiąkłem atmosferą oliwnych gajów w których zgromadzeni słuchacze z cierpliwością wysłuchiwali mówców obdarzonych darem przemawiania. Oczywiście prym w tych nie pozbawionych logiki dyskusjach wiódł Sokrates, utożsamiany przez jemu współczesnych z uwielbieniem skromnej mądrości. Czuję się zaszczycony faktem, że i mnie udało się uszczknąć coś z tych wielkich i niełatwych do przejrzenia na wskroś, atrybutów skarbnicy pełnej wiedzy.

Sprawianie ludziom rozrywki poprzez ujęcie w luźnej rozmowie tematów związanych z nauką czy polityką, to nie lada wyczyn. Spowodowanie aby publiczność z otwartymi ustami słuchała o konieczności cnotliwego życia, czy też rozwiązywanie kwestii tak mocno zaplątanych jak sam węzeł gordyjski, poprzez często utrzymane w żartobliwym tonie dialogi, to duże wyzwanie. Jednak wcale nie dziwię się starożytnym Ateńczykom, że tak dobrze w ich pamięci zapadła postać Sokratesa. Za sprawą jego ucznia nie tylko Hellenowie mogli poznać obdarzonego ogromnym talentem człowieka. Gdyby nie Platon, to prawdopodobnie żadne mowy Sokratesa nie dotarłyby do naszych czasów i nie moglibyśmy się cieszyć w takim zakresie jak obecnie, antyczną literaturą.

"Dialogi" to chodzenie tędy i owędy wszelkimi ścieżkami rozumu jakie tylko poznali ludzie. Do dziś, dzięki nim możemy się cieszyć bogactwem mądrości pozostawionym przez śródziemnomorskie kultury. Gdy je przeczytałem to zrozumiałem, że trzeba szukać tego, czego się nie wie, ponieważ wtedy stajemy się lepsi. Jest to pewien sposób dążenia do umysłowej doskonałości, którą pewnie każdy z nas chciałby osiągnąć. Momentami wyczuwałem u autora tego dzieła podrwiwanie z osób charakteryzujących się dużym stopniem kołtuństwa. Według niego nawet istotę piękna można poznać poprzez mądrość ale koniecznie przy tym trzeba wyeliminować obskurantyzm. Bardzo spodobało mi się podejście kolejnych oratorów do pojęcia dzielności oraz samoświadomości w obliczu śmierci. Charakterystyczne dla "Dialogów" rozdzielanie włosa na czworo, niesie ze sobą same pozytywy. Uczy dociekliwości w analizowaniu wszelkich wątpliwości i poznawania różnych sposobów myślenia.

Chciałbym mieć tak piękne wnętrze swojego umysłu jak Sokrates. Za jego namową jestem w stanie uwierzyć, że bogatym jest ten, kogo nigdy nie opuszcza mądrość. Wyżyny filozofii na które się chociaż przez chwilę mogłem wspiąć, uzmysłowiły mi piękną ideę państwa rozumu, którego orędownikiem był grecki myśliciel. W duchu dążenia do prawdy, zobaczyłem jak wielką wagę należy przykładać do rozsądku. Pomimo tego, że czasem z trudem dotrzymywałem kroku jego wywodom, to na zawsze zapamiętam zasady o zachowaniu właściwych proporcji w ludzkich pragnieniach. Potraktuję to dzieło Platona jako poradnik życia w jak największej zgodzie ze swoim intelektem.

Wyprawa do starożytnego świata Sokratesa przypomniała mi o tym, jak łatwo jest chodzić w kółko i ciągle wracać do punktu wyjścia. Gdy zgodnie z myślą greckiego filozofa, podejmowałem się próby obejścia jakiegokolwiek stwierdzenia, to zawsze uświadamiałem sobie, że tak naprawdę z jakiejkolwiek strony bym spojrzał na daną sprawę, to i tak mógłbym obronić każdą rację....