Po rewelacyjnej "Wiernej rzece"(przynajmniej takie mam wspomnienia, bo czytałem ją ponad dwa lata temu) sięgnąłem po długich rozmyślaniach za "Przedwiośnie". Zacząłem też pewien eksperyment- jak będzie wyglądało to dzieło jako nie narzucone przez szkołę?
Poziom tej książki jest bardzo nierówny- raz odczuwa się geniusz Żeromskiego, a raz potworną nudę, o której mówią wszyscy po przeczytaniu tego dzieła jako lekturę szkolną. Jak dla mnie wpierw poziom się wznosi (kulminację osiąga przy wydarzeniach w dworku), a potem nagle spada kiedy główny bohater jedzie do Warszawy. Po drodze były jakieś wzloty i upadki, lecz albo nieznaczne, albo zbyt krótkie by je uwzględnić.
Trzeba też wspomnieć o niejasnej postaci Cezarego Baryki. Raz taki, a drugi raz owaki. Nie wczuwasz się w niego, nie wżywasz się w niego. On jest takim trochę przewodnikiem po tamtejszym świecie, pokazuje nam co się dzieję i zdaję się, że zależnie od sytuacji zmienia swe myślenie i osobowość.
Ponadto niezbyt rozumiem wątek polityczny. Może dlatego, że po prostu o tym się jeszcze nie uczyłem, choć zdaję mi się, że jest dość niewyraźne.
Trochę zawiodłem się na tej książce, ale nie była bardzo zła. Po "Wiernej rzece" oczekiwałem czegoś lepszego.
Moja ocena- 6,5/10

Po rewelacyjnej "Wiernej rzece"(przynajmniej takie mam wspomnienia, bo czytałem ją ponad dwa lata temu) sięgnąłem po długich rozmyślaniach za "Przedwiośnie". Zacząłem też pewien eksperyment- jak będzie wyglądało to dzieło jako nie narzucone przez szkołę?
Poziom tej książki jest bardzo nierówny- raz odczuwa się geniusz Żeromskiego, a raz potworną nudę, o której mówią...