Świetny język i ciekawa, chociaż momentami banalna historia. Francesca to żywa postać. Swoim zachowaniem potrafi rozbawić i zirytować czytelnika. Czasami miałam wrażenie, że on nie uczy się na własnych błędach i brakuje jej instynktu samozachowawczego, lecz wszystko to rekompensuje swoją bezpretensjonalnością. DO końca walczy o swoje, czego w skrytości ducha jej zazdroszczę i nigdy się nie załamuje. Poza tym chyba każdy marzy, aby tak jak ona obronną ręką wyjść z każdej sytuacji, nawet jeśli ma się kilka dolców w kieszeni, markową walizkę i prażące słońce nad sobą, a oprócz tego zero perspektyw. Francesca to świetny przykład kobiety, która wie czego chce i walczy o to.
Dallie z kolei ma wiele kompleksów i zachowuje się jak idiota przez większość czasu. Niby pomaga ludziom i ma dobre serce, lecz jakoś trudno mi to było dostrzec.
Nie spodobała mi się relacja Holly Grace i Dalliego. Według mnie to co najmniej chory układ. Poza tym autorka ciągle podkreślała, że tak idealnie do siebie pasują, najlepsi przyjaciele, lecz to wszystko miało być pozbawione głębszych, romantycznych uczuć. Gdy jednak przychodziło co do czego obydwoje okazywali zazdrość.
W książkach pani Phillips zawsze są rozbudowane wątki poboczne. Owszem, kunsztowne i świetnie opisane, ale też niekiedy nużące, gdy czytelnik z trudem znosi poboczne postacie. Nie wiem, po co Gerry czy Naomi, który byli tylko wypełniaczami stron.
Ogólnie jednak świetna książka, po któą pewnie jeszcze nie raz sięgnę.

Świetny język i ciekawa, chociaż momentami banalna historia. Francesca to żywa postać. Swoim zachowaniem potrafi rozbawić i zirytować czytelnika. Czasami miałam wrażenie, że on nie uczy się na własnych błędach i brakuje jej instynktu samozachowawczego, lecz wszystko to rekompensuje swoją bezpretensjonalnością. DO końca walczy o swoje, czego w skrytości ducha jej zazdroszczę...