W życiu bym nie przeczytała tej książki, gdyby nie była moja szkolną lekturą. Nasłuchałam się o niej tyle strasznych rzeczy - że nudna, że postacie się plączą, a sama akcja strasznie się dłuży. Nastawiłam się na katorgę, ale okazało się, że wcale nie jest taka straszna, a pod koniec była nawet ciekawa.

Z początku rzeczywiście nie była specjalnie interesująca. Właściwie cały ten wątek z ucieczką Ligii niespecjalnie mnie porwał. Ciekawie zrobiło się dopiero po spaleniu Rzymu. Od tamtej pory wydarzenia naprawdę mnie zainteresowały. Chociaż nie przepadam za sienkiewiczowskimi opisami, te dotyczące chrześcijańskich mąk były prawdziwym majstersztykiem. Naprawdę wzbudzały we mnie emocje. Co do emocji... autor doskonale potrafił wczuć się w uczucia bohaterów, pokazać miotające nimi sprzeczności i wahania. Wielki plus za to!
Jednak największym atutem tej powieści są niewątpliwie postacie. Moją ulubioną jest, oczywiście, Petroniusz. Ciężko go ująć w jakiekolwiek ramy - nie jest ani dobry, ani zły, w gruncie rzeczy nie respektuje żadnej z tych rzeczy. Jedynym, czym się w życiu kieruje jest piękno. Ponadto niezwykle inteligentny i przebiegły, wielowarstwowy. Bohater idealny w swojej nietuzinkowości. Neron natomiast był jednym z niewielu czarnych charakterów, których szczerze nienawidziłam i myślę, że można to uznać za wielką zaletę, gdyż z reguły "ci źli" są dla mnie zdecydowanie bardziej interesujący. Podczas czytania wymyśliłam całe miliony tortur dla tego żałosnego i podłego człowieka. Jeśli zaś chodzi o Winicjusza i Ligę... nie powalali. Wielu pisało tutaj, że ich miłość była piękna - mnie nieszczególnie interesowała, nieco zbyt mdła. Jasne, to inne czasy i inna mentalność, ale ja tego nie kupuję. Chociaż trzeba przyznać, że dla niezachwianej wiary Ligii byłam pełna podziwu. Postacie drugoplanowe również dobrze nakreślone - wystarczy spojrzeć chociażby na Poppeę, Chilona czy Pawła Apostoła.
Motyw chrześcijaństwa... piękny. Naprawdę piękny. Pokazuje wiarę chrześcijańską w swojej czystej, pierwotnej postaci, nieskażonej jeszcze wojnami, podziałami czy okrucieństwem. Czuję podziw dla tych ludzi, bo wiem, że w dużej mierze wydarzenia są oparte na faktach. Nawet się zdziwiłam, że tak wiele rzeczy wydarzyło się naprawdę, co czyni z tego nie tylko dobrą powieść obyczajową, ale i świetną pozycję historyczną.

Muszę przyznać, że jeśli przeczyta się całą to w ogólnym rozrachunku jest całkiem dobra. Chciałam nawet dać jej gwiazdkę więcej, ale uznałam, że to za dużo dla książki, która przez ponad połowę mnie prawie cały czas nudziła. Myślę, że mogę polecić wielbicielom starożytności i pasjonatom sienkiewiczowskich pozycji.

W życiu bym nie przeczytała tej książki, gdyby nie była moja szkolną lekturą. Nasłuchałam się o niej tyle strasznych rzeczy - że nudna, że postacie się plączą, a sama akcja strasznie się dłuży. Nastawiłam się na katorgę, ale okazało się, że wcale nie jest taka straszna, a pod koniec była nawet ciekawa.

Z początku rzeczywiście nie była specjalnie interesująca. Właściwie...