Sama książka napisana poprawnie, zdania właściwej długości, podmiot i orzeczenie są, nie brakuje też znaków interpunkcyjnych. Litery takie jak trzeba, pousypywane w małe grupki, grzecznie trzymają się swojego miejsca. Żadna nie krzyczy, żadna nie zawodzi. Nie ma niepotrzebnej bieganiny.

Ale Jaume Sanllorente? Co to za człowiek? Z gołymi rękami przeciwko całemu światu? Odziany w serdeczność i empatię, sam, bez wsparcia instytucjonalnego, rozprawił się z biedą. Przesadziłam, no nie tak do końca „rozprawił”, bo ona nadal jest, ale szczuplejsza o kilkaset dzieci (dzisiaj zapewne nazbierało się więcej tego drobiazgu) i taką samą liczbę dorosłych. Od czegoś trzeba zacząć. To co, że nie zbawi wszystkich? To co? Jeden plus jeden daje dwa, dwa odjąć od wszystkiego równa się z w y c i ę s t w u.

Jaume Sanllorente poleciał do Bombaju, odwiedził dzielnicę nędzy, tamtejsze fawele i się załamał. Ale nie na długo. Był krewkim hiszpańczykiem, zakasał rękawy i postanowił coś z tym robić. No i zrobił. Założył organizację pozarządową SONRISAS DE BOMBAY. Naprawdę, sprawdziłam w necie. Ona działa, ona się rozwija, ona pomaga.

Panie Jaume Sanllorente, wielkie oklaski.

Sama książka napisana poprawnie, zdania właściwej długości, podmiot i orzeczenie są, nie brakuje też znaków interpunkcyjnych. Litery takie jak trzeba, pousypywane w małe grupki, grzecznie trzymają się swojego miejsca. Żadna nie krzyczy, żadna nie zawodzi. Nie ma niepotrzebnej bieganiny.

Ale Jaume Sanllorente? Co to za człowiek? Z gołymi rękami przeciwko całemu światu?...