"Róże" okazały się mniej ciekawe niż "Plantacja Somerset", w której poznajemy wcześniejsze losy bohaterów. Dlaczego? Może dlatego, że w drugiej części (nota bene, napisanej wcześniej niż " Plantacja... ") autorka skupiła się przede wszystkim na obyczajowej stronie powieści, nie ma tu tak ważnej i wyczuwalnej w "Plantacji..." dynamicznie zmieniającej się historii Stanów Zjednoczonych i atmosfery odchodzenia w przeszłość pewnego świata i modelu życia.

Nie oznacza to jednak, że "Róże" są powieścią nieciekawą, raczej mniej porywającą i rzadziej skłaniajacą do refleksji.
Tu również mamy wiele wątków, zarówno miłosnych, jak i obyczajowych; jest tajemnica sprzed wielu lat, której nie znamy z "Plantacji...", co dodatkowo buduje napięcie.

Nie da się ukryć, że część postaci jest schematyczna, a niektóre wydarzenia można przewidzieć, jednak nie odbiera to przyjemności czytania (wszak "Przeminęło z wiatrem", książka, do której porównuje się powieść pani Leilii Meacham, też jest romansem, może i wszech czasów, ale jednak bardziej czytadłem niż arcydziełem; a na marginesie muszę przyznać, że w odniesieniu do " Róż " to porównanie mocno naciągane).

Polecam z czystym sumieniem, bo świetnie się przy tej powieści odpoczywa, czyta się ją lekko, szybko i przyjemnie.

"Róże" okazały się mniej ciekawe niż "Plantacja Somerset", w której poznajemy wcześniejsze losy bohaterów. Dlaczego? Może dlatego, że w drugiej części (nota bene, napisanej wcześniej niż " Plantacja... ") autorka skupiła się przede wszystkim na obyczajowej stronie powieści, nie ma tu tak ważnej i wyczuwalnej w "Plantacji..." dynamicznie zmieniającej się historii Stanów...