Powieść (bo tak ją należy traktować) jest mocno inspirowana książką Saburo Sakai pt. "Samuraj". Sakai był japońskim asem myśliwskim, który jako jedyny z elity lotnictwa cesarskiej marynarki wojennej przeżył II wojnę światową. Wojenne doświadczenia Sakai natchnęły go do spisania wspomnień i wydania ich w formie autobiografii.

Jestem pewien, że Bohdan Arct miał dostęp do angielskojęzycznego wydania tej książki (pierwsze wydanie "Samuraja": 1957 rok, "Kamikadze..." Arcta: 1961),ponieważ niektóre motywy są żywcem wyjęte z życiorysu Sakai (sam Arct parokrotnie go wspomina) i przełożone na służbę głównego bohatera.

Książkę czyta się dobrze, choć nie należy jej traktować jako źródło historyczne, głównie dlatego, że zawiera masę błędów dotyczących zarówno samej Japonii (przerysowany i stereotypowy patos, podparty przeświadczeniem iż każdy japoński żołnierz żyje według kodeksu bushido),jak i sprzętu używanego w tym okresie (wymieniany często przez autora Grumman F7F Tigercat NIE BYŁ używany bojowo w II wojnie światowej; samolot wziął udział w starciach lotniczych dopiero podczas wojny w Korei. Mitsubishi typ 96 [kod aliancki Claude] niezwykle rzadko występował jako maszyna kamikadze - ten przestarzały samolot był po prostu na to za słaby i nawet osłona myśliwców nie gwarantowała tego, iż pilot doleci nad cel. Ponadto zdarzają się błędy w tłumaczeniu nazw samolotów).

Czuć, że wiedza autora opiera się w większości na dostępnych mu ówcześnie publikacjach, a te, łagodnie powiedziawszy, nie były zbyt dobre. Te niedociągnięcia Arct próbuje ratować wplatając rozmaite wątki fabularne oparte o własne doświadczenia z czasów gdy sam był pilotem PSP. Literacko prezentuje się to dobrze, ale z faktami ma już niewiele wspólnego... Miejscami z kart książki przebija się także komunistyczna retoryka - zapewne wymóg ówczesnego wydawcy.

Podsumowując: jako powieść wojenna "Kamikadze" może się obronić, lecz jako źródło wiedzy leży na całej linii.

Jeśli ktoś chce autentycznych opisów walk powietrznych i poznać choć w niewielkim stopniu życie japońskiego lotnika w czasie II wojny światowej, to powinien sięgnąć po wspomnianą przeze mnie książkę Sakai.

PS. Drugim tropem, będącym źródłem "inspiracji" Arcta jest "Kamikaze" Yasuo Kawahary z wydawnictwa Ballantine Books (ten sam wydawca jest również odpowiedzialny za pierwszy nakład "Samuraja"). Po dłuższym zapoznaniu się z tą książką stwierdzam, iż to ona była pierwotną motywacją do napisania przez Polaka powieści, która została stworzona jako swoisty "mash-up" książek Sakai i Kawahary. Główne motywy Kawahary (tj. baza Hiro, rozmowy z ojcem, miłość pilota, Hiroshima) zostały przeniesione bez większych zmian do opowieści Arcta, po czym zostały ubarwione walkami powietrznymi Sakai oraz jego wspomnieniami ze służby.

Taka "śledcza" ciekawostka...

Powieść (bo tak ją należy traktować) jest mocno inspirowana książką Saburo Sakai pt. "Samuraj". Sakai był japońskim asem myśliwskim, który jako jedyny z elity lotnictwa cesarskiej marynarki wojennej przeżył II wojnę światową. Wojenne doświadczenia Sakai natchnęły go do spisania wspomnień i wydania ich w formie autobiografii.

Jestem pewien, że Bohdan Arct miał dostęp do...

Zbeletryzowana historia ostatnich lat wojny na Pacyfiku, pisana z punktu widzenia nastolatka powołanego, z powodów braków kadrowych, do jednostki lotniczej. Obserwujemy, przez pryzmat jego spojrzenia, z jednej strony stosunki w armii, z drugiej obraz społeczeństwa japońskiego.

Warsztatowo powieść napisana jest zupełnie nieźle, zarówno literacko jak i konstrukcyjnie. Narracja lekko, lecz wyraźnie, skręca w pewną teatralność.

Zasadniczo przesłanie mówi o tym, że "góry społeczne" doprowadziły do tragedii społeczeństwo, który tak naprawdę było porządne i wcale nie chciało ginąć bez sensu. Jednak opresyjne normy społeczne/wychowanie/narracja wojenna/itp. doprowadziły do katastrofy naród/poszczególne jednostki.

Rzecz dla zainteresowanych tematem bardziej od strony socjologicznej niż militarnej.

Wysłuchałem w odrobinę specyficznej, jednak moim zdaniem, zupełnie niezłej interpretacji Tomasza Marzeckiego.
7/10

Zbeletryzowana historia ostatnich lat wojny na Pacyfiku, pisana z punktu widzenia nastolatka powołanego, z powodów braków kadrowych, do jednostki lotniczej. Obserwujemy, przez pryzmat jego spojrzenia, z jednej strony stosunki w armii, z drugiej obraz społeczeństwa japońskiego.

Warsztatowo powieść napisana jest zupełnie nieźle, zarówno literacko jak i konstrukcyjnie....

Jest po prostu nudnawa.
Nie wiem czy tak wyglądały losy kamikadze, miałem inne wyobrażenie na tę bandę fanatyków. Mimo wszystko przedramatyzowana.

Jest po prostu nudnawa.
Nie wiem czy tak wyglądały losy kamikadze, miałem inne wyobrażenie na tę bandę fanatyków. Mimo wszystko przedramatyzowana.

Pierwszy raz przeczytałem jako nastolatek, w okresie fascynacji literaturą wojenną, w tym szczególnie lotniczą. Książka zrobiła na mnie wtedy ogromne wrażenie.
Obecnie wysłuchałem jej już w formie audiobooka, z ciekawością, w jaki sposób odbiorę tę samą lekturę po niespełna 30 latach, z perspektywy wielu przeczytanych książek, obejrzanych filmów, osobistego kontaktu z kulturą Azji, w tym Japonii.
I mogę potwierdzić, że pomimo tego, że czyta się tę książkę inaczej, nadal robi na mnie olbrzymie wrażenie. Zawiera młodzieżowe elementy przygody, połączone z warstwami odnoszącymi się do tej jakże odmiennej kultury, a także aspektami wpływu propagandy i polityki na postrzeganie świata przez młodych ludzi.
Nie żałuję żadnej chwili poświęconej na lekturę, chociaż zakończenie wydaje się rzeczywiście bardzo "amerykańskie", żeby nie powiedzieć "hollywoodzkie".

Pierwszy raz przeczytałem jako nastolatek, w okresie fascynacji literaturą wojenną, w tym szczególnie lotniczą. Książka zrobiła na mnie wtedy ogromne wrażenie.
Obecnie wysłuchałem jej już w formie audiobooka, z ciekawością, w jaki sposób odbiorę tę samą lekturę po niespełna 30 latach, z perspektywy wielu przeczytanych książek, obejrzanych filmów, osobistego kontaktu z...

Powieść przybliżyła mi kulturę Japonii, która okazała się tak odmienną, że niektóre zachowania zaskoczyły swoją formą. W zbiorowej świadomości społecznej było wyryte bezkrytyczne posłuszeństwo, bezgraniczne uwielbienie cesarza. Dodatkowo w szkole kadetów były wpajane postawy determinacji walki połączone z ogromną dyscypliną, rytualne samobójstwa i szczególnie pojmowany honor. Uczono, że te wszystkie elementy stanowiły więcej niż życie, życie stanowiło najmniejszą wartość. Dzięki tym czynnikom lepiej zrozumiałem sposób myślenia Japończyków, ich zaciętość w walce, poświęcenie. A z dalszego planu poznałem elementy etykiety, trochę prywatnych obyczajów, powściągliwe wątki romantyczne, gdzie działania wojenne w tym momencie były tylko tłem powieści.
Treść książki trzymała w napięciu ze względu na wartką akcję w zmaganiach frontowych oraz rozterki wewnętrzne bohaterów. Wspaniale napisane dzieło po które warto sięgnąć ponownie w przyszłości.

Powieść przybliżyła mi kulturę Japonii, która okazała się tak odmienną, że niektóre zachowania zaskoczyły swoją formą. W zbiorowej świadomości społecznej było wyryte bezkrytyczne posłuszeństwo, bezgraniczne uwielbienie cesarza. Dodatkowo w szkole kadetów były wpajane postawy determinacji walki połączone z ogromną dyscypliną, rytualne samobójstwa i szczególnie pojmowany...

Bardzo mało jest dzieł kultury ukazujących II Wojnę Światową z japońskiej, miejscami przerażającej strony. Fanatyzm i całkowite poświęcenie dla Imperium, które bardzo często były siłą narzucane młodym, niewinnym chłopcom, kończące się samobójczą śmiercią ku chwale cesarza - o tym opowiada książka. Bardzo starannie napisane dzieło Bohdana Arcta, pełne japońskich zwrotów i faktów historycznych, wiernie oddaje klimat Imperium Wschodzącego Słońca z tamtych czasów. Psychiczne zmagania zrozpaczonych pilotów, którzy wciąż chcą żyć, dramat ich bliskich, widowiskowe pojedynki powietrzne - książka jest pełna mocnych wrażeń i przejmujących scen. Mimo obco brzmiących imion bohaterów, bardzo łatwo jest się z nimi identyfikować i z wypiekami na twarzy śledzić ich losy. Podczas całej lektury mamy także świadomość zbliżającego się przełomu, wybuchu w Hiroszimie, który został opisany naprawdę wspaniale... Czytając ten fragment, da się poczuć przerażenie, chaos, a nawet zabójczą temperaturę panującą w ogarniętym paniką mieście

Bardzo mało jest dzieł kultury ukazujących II Wojnę Światową z japońskiej, miejscami przerażającej strony. Fanatyzm i całkowite poświęcenie dla Imperium, które bardzo często były siłą narzucane młodym, niewinnym chłopcom, kończące się samobójczą śmiercią ku chwale cesarza - o tym opowiada książka. Bardzo starannie napisane dzieło Bohdana Arcta, pełne japońskich zwrotów i...

Początek to jest bagno, błoto górnolotności, heroizmu, propagandy i patriotyzmu tak zaślepiającego, że aż przebija blask najjaśniejszego cesarza. Witamy w wojsku pod koniec II WŚ, kadecie. Nim poznasz piekło walki na froncie poznasz czułe uderzenie pałki Majora.

A później mamy szczytny cel - zestrzelenie wroga. Bohater ma niesamowite zdolności jako wojskowy. Kamikadze? No ktoś coś słyszał, ale to daleko, nas nie dotyczy. Do czasu. Pierwszy przesiew, drugi i czytam o piekle, męce i wiem, wiem, że za kilka dni z powierzchni ziemi zniknie Nagasaki, a jednak wciąż gdzieś tam jest nikła nadzieja, że może jednak nie. Ale historii nie zmienisz.

Nie podoba mi się polski zapis japońskich słów, ale to może dlatego, bo się tego języka uczyłam. Fabuła trzyma poziom, nie pozwala się oderwać i wyzuwa ze wszelkich nadziei na happy end. To przecież wojna. Brudna, uwłaczająca, obdzierająca z człowieczeństwa wojna. Dobra książka, naprawdę.

Początek to jest bagno, błoto górnolotności, heroizmu, propagandy i patriotyzmu tak zaślepiającego, że aż przebija blask najjaśniejszego cesarza. Witamy w wojsku pod koniec II WŚ, kadecie. Nim poznasz piekło walki na froncie poznasz czułe uderzenie pałki Majora.

A później mamy szczytny cel - zestrzelenie wroga. Bohater ma niesamowite zdolności jako wojskowy. Kamikadze? No...

Polecam. Warta przeczytania.

Polecam. Warta przeczytania.

Trudna i piękna książka.

Trudna i piękna książka.

"Urocza" komunistyczna powiastka przedstawiająca Japonię jako kraj fanatycznych oszołomów. Zarysowany jest przebieg II wojny światowej, nie wiem na ile prawdziwy, bo na historii się nie znam. Trochę mało tu psychologii a jest tu przecież spory potencjał w tej tragedii. Można podłapać co nieco z japońskiej kultury, obyczajów, historii a nawet parę japońskich słówek. Uwielbiam powieści lotnicze i przyznam, że domagałam się liczniejszych opisów podniebnych bitew, a z tym było średnio, jak ze wszystkim.

"Urocza" komunistyczna powiastka przedstawiająca Japonię jako kraj fanatycznych oszołomów. Zarysowany jest przebieg II wojny światowej, nie wiem na ile prawdziwy, bo na historii się nie znam. Trochę mało tu psychologii a jest tu przecież spory potencjał w tej tragedii. Można podłapać co nieco z japońskiej kultury, obyczajów, historii a nawet parę japońskich słówek....