"Dahl pisze najlepsze powieści kryminalne naszych czasów" - napisał po wydaniu tej powieści w 1999 r. "Die Zeit". Musiał to być bardzo kiepski okres dla kryminałów, skoro tak słabe powieści określano wówczas mianem najlepszych.
Niestety napięcia w tej książce nie ma za grosz, a całość jest tak sztuczna i wyprana z autentycznych emocji, że czytelnik co chwilę się zastanawia "halo, czy rzeczywiście tak się zachowują i tak ze sobą rozmawiają żywi ludzie?". Do tego przez drętwy język narracji czyta się tę książkę jak po grudzie i w efekcie traci zainteresowanie rozwiązaniem zagadki "kto jest sprawcą". Oczywiście na końcu czytelnik się tego dowiaduje, ale wtedy jest już tak zmęczony powieścią, że zamiast pełnego napięcia zdziwienia "aha, a więc to tak!" odczuwa raczej ulgę typu "uff, skończyło się jak się skończyło, dobrze, że to już koniec".
To pierwsza powieść cyklu o Drużynie A i muszę przyznać, że zdecydowanie mnie nie zachęciła do sięgnięcia po kolejne części. Rzadko mi się zdarza nie polubić skandynawskiego kryminału, ale tu po dobrnięciu do mniej więcej setnej strony, kolejne dwieście znudzony i zniesmaczony już tylko przekartkowałem.

"Dahl pisze najlepsze powieści kryminalne naszych czasów" - napisał po wydaniu tej powieści w 1999 r. "Die Zeit". Musiał to być bardzo kiepski okres dla kryminałów, skoro tak słabe powieści określano wówczas mianem najlepszych.
Niestety napięcia w tej książce nie ma za grosz, a całość jest tak sztuczna i wyprana z autentycznych emocji, że czytelnik co chwilę się zastanawia...