Nie przypominam sobie, by jakakolwiek książka, film albo cokolwiek innego tak bardzo podziałało na moją psychikę.
Kiedy mama przyniosła mi Autobiografię diabła, od razu zwróciłam uwagę na okładkę. Kombinacja czerni i czerwieni, zawsze kojarząca się z diabłem, sprawiała wrażenie bardzo tajemniczej i zmysłowej (wszak czerwień jest też barwą miłości). Już sam ten fakt wywołał u mnie pewnego rodzaju niepokój. Połączenie pożądania i bezsprzecznego zagrożenia to bardzo wciągająca i niebezpieczna mieszanka.
Uczucia, które zrodziły się podczas samego kontemplowania okładki (!) rozkwitły i zdominowały mnie podczas czytania.
Głównym bohaterem jest człowiek, którego życia każdy z nas stara się uniknąć. Życia, którego większość z nas niestety doświadczy. Clay - mężczyzna w średnim wieku- niewiele osiągnął i wiele stracił. Niespełniony pisarz, który nigdy nie zrealizował swoich marzeń. Który stracił swoją żonę. Którego marny żywot został zupełnie odmieniony w ciągu jednego dnia.
Podczas pierwszego spotkania z Diabłem, wręcz chciałam wykrzyczeć, by nie wierzył w żadne słowo Luciana. By wstał i odszedł. By powiedział nie i nie plątał się w coś, czego będzie potem żałował. Bohater oczywiście nie posłuchał i związał się z najniebezpieczniejszym wrogiem ludzkości.
Podczas lektury cały czas doszukiwałam się przekrętu, oszustwa, jakiegoś znaku, że zamiary Luciana nie są tak oczywiste. Bałam się go, jakby był realnym bytem. Wiedziałam, że jest niebezpieczny ale jednocześnie dałam się wciągnąć w jego historię z taką samą łatwością jak Clay. Irytowały mnie opisy z jego życia, denerwowałam się i tak samo jak on doszukiwałam się L. w kalendarzu spotkań.
Czytałam opowieść w szaleńczym tempie po drodze gubiąc gdzieś cel wyszukiwania przekrętów. I dzięki temu wszystkie pominęłam. Koniec książki wstrząsnął mną- delikatnie rzecz ujmując. Uświadomiłam sobie ile razy podczas czytania dałam się nabrać. Nie byłam pewna niczego, nie ufałam żadnemu słowu. Dałam się nabrać, pomimo wielu ostrzeżeń- tak jasnych, że mógbły odczytać je największy idiota.
Uświadomiłam sobie z rozbrajającą szczerością, że autorka tekstu doskonale mną zmanipulowała. A pytanie, które pojawiło się na końcowych stronicach książki, kazało mi się porządnie zastanowić nad moją przyszłością.

Nie przypominam sobie, by jakakolwiek książka, film albo cokolwiek innego tak bardzo podziałało na moją psychikę.
Kiedy mama przyniosła mi Autobiografię diabła, od razu zwróciłam uwagę na okładkę. Kombinacja czerni i czerwieni, zawsze kojarząca się z diabłem, sprawiała wrażenie bardzo tajemniczej i zmysłowej (wszak czerwień jest też barwą miłości). Już sam ten fakt wywołał...